ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

"Το άρθρο 37, παράγραφος 5 του νόμου, το οποίο λέει επί λέξει: «Σε περίπτωση αδυναμίας των αρμόδιων κατά περίπτωση αρχών να διασφαλίσουν με ιδίους πόρους ή μέσα ότι οι υπήκοοι τρίτων χωρών των οποίων η απομάκρυνση έχει αναβληθεί απολαμβάνουν κατά το χρονικό διάστημα της αναβολής στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς προσωρινής στέγασης-εγκατάστασης, δημοσίου κοινωφελούς χαρακτήρα και γενικότερα καλύπτουν τις άμεσες βιοτικές ανάγκες, μπορεί να επιτραπεί μετά από σχετική άδεια να απασχολούνται ως μισθωτοί σε τομείς απασχόλησης σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας και με Προεδρικό Διάταγμα που εκδίδεται μετά από πρόταση των Υπουργών Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Προστασίας του Πολίτη, καθορίζονται οι τομείς απασχόλησης και οι περιοχές της χώρας που μπορούν να απασχολούνται οι μισθωτοί".
Αυτό, μεταξύ άλλων. σημείωσε και ο Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας Θ. Πετράκος, κατά την συζήτηση του Νομοσχεδίου για τα κέντρα κράτησης μεταναστών, αναρωτώμενος και αυτός, εάν αυτό έχει να κάνει με την ίδρυση των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών.

ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΠΕΤΡΑΚΟΥ
Θέμα: Ομιλία του βουλευτή Μεσσηνίας Θανάση Πετράκου για το νομοσχέδιο για τα κέντρα κράτησης μεταναστών

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών συνδέονται με τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες

 

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η μεταναστευτική πολιτική που έχει ακολουθηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια και ακολουθείται και σήμερα δεν είναι μόνο απάνθρωπη και άδικη, αλλά είναι και αναποτελεσματική με βάση τους στόχους που θέτει η ίδια η Κυβέρνηση. Είναι, επίσης και επικίνδυνη και για τους Έλληνες και για τους μετανάστες.

Θα ξεκινήσω με μία ερώτηση ρουτίνας. Τι έχουν κάνει μέχρι τώρα τα τελευταία δέκα χρόνια οι κυβερνήσεις, για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προκύπτουν από τη μετανάστευση; Τίποτα. Το μόνο που έχω καταλάβει είναι η συμφωνία πριν τις εκλογές του κ. Χρυσοχοΐδη με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, για να αναδειχθεί μείζον θέμα το μεταναστευτικό, θεωρώντας έτσι ότι μπορούν να κτυπήσουν τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα με το πώς με όλη αυτήν την κατάσταση, με το να προσπαθείτε να κάνετε μείζον θέμα το μεταναστευτικό, αυτό που καταφέρατε να κάνετεείναι να νομιμοποιήσετε τη ρατσιστική και φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής. Αυτή είναι η ουσία.

Η πολιτική, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την καταγραφή των μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα, ούτως ώστε, πρώτον, να διευκολυνθεί το έργο της διοίκησης, δεύτερον, να αντιμετωπιστούν εκ των προτέρων οι συνθήκες που ωθούν τους μετανάστες –όποιους μετανάστες- στην παραβατικότητα, τρίτον, να καταπολεμηθεί η «μαύρη» εργασία που περιορίζει τα δημόσια έσοδα, υπονομεύει τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων και συμπιέζει τους μισθούς και των Ελλήνων εργαζομένων, τέταρτον, να προστατευθεί η δημόσια υγεία, πέμπτον, να καταργηθεί η Συνθήκη «Δουβλίνο II».

Το θέμα της μετανάστευσης   είναι ευρωπαϊκό θέμα, αλλά καταφέρατε με την ανυπαρξία της πολιτικής σας να το μετατρέψετε σε εθνικό. Αγωνιζόμαστε ως ΣΥΡΙΖΑ για την κατάργηση της Συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ». Φυσικά, η κατάργησή της δεν λύνει όλα τα προβλήματα. Όμως, είναι κάτι το σημαντικό. Και αυτό δεν το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το λέει στο αμερικανικό περιοδικό NEW YORK ένας δημοσιογράφος, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά σε άρθρο του με τίτλο «Η άλλη ελληνική κρίση» στις 19 Σεπτεμβρίου, ότι το μποτιλιάρισμα των μεταναστών που παρατηρείται στη χώρα μας οφείλεται σ’ ένα σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης που φαίνεται ότι είναι τόσο λανθασμένος, όσο είναι και ο σχεδιασμός του ευρώ.

Έχει τον τίτλο «Δουβλίνο ΙΙ» και υπεγράφη εν μέσω της οικονομικής ευφορίας που επικρατούσε το 2003, λέει ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος –επαναλαμβάνω- όχι σε κάποια αριστερή εφημερίδα, αλλά στη NEW YORK. Ορίζει και εξηγεί τι σημαίνει και τι είναι η Συνθήκη «Δουβλίνο ΙΙ» και καταλήγει λέγοντας: «Η ελληνική οικονομική κρίση αντανακλά τη συνενοχή μεταξύ των πεινασμένων για κέρδη βορειοευρωπαίων δανειστών και των απερίσκεπτων δανειοληπτών του Νότου. Όμως, το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι πιο σκοτεινό. Το ελληνικό κράτος δεν διαθέτει την ικανότητα ή την επιρροή στην Ευρώπη, ώστε να μιλήσει για το «Δουβλίνο ΙΙ».