Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ

του Ντίνου Παπαντωνίου 
 Από την εισαγωγή του στρατηγικού σχεδιασμού 2012-2014. Η Περιφέρεια Πελοποννήσου αποτελεί το νοτιότερο χερσαίο άκρο της Ευρώπης και καταλαμβάνει ένα μέρος του βόρειου τμήματος, ολόκληρο το νοτιοανατολικό και ένα μέρος του δυτικού τμήματος του συνόλου της Πελοποννήσου και συνορεύει δυτικά με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, και βορειοανατολικά με την Περιφέρεια Αττικής. Η εισαγωγή του γεωγραφικού προσδιορισμού της ιστορικής περιφέρειας, αποκαλύπτει τη σύγχυση και την μορφωτική ανεπάρκεια των συντακτών της. Αναδεικνύει για άλλη μια φορά τη θεωρία της σχολής των Αθηνών και των μαθητών της για τα άκρα και τα σύνορα της Ελλάδος. Είναι η ίδια σχολή που τα τελευταία πενήντα χρόνια μετέτρεψε την Ελλάδα σε χώρα συνόρων. Αγνοούσαν και αγνοούν, ότι ένα γεωγραφικό άκρο μπορεί να είναι ταυτόχρονα κέντρο μιας ευρύτερης περιοχής. Αν ο Προκρούστης Καλλικράτης δεν είχε διχοτομήσει τον ιστορικό Μοριά, ο γεωγραφικός προσδιορισμός θα ήταν πιο εύκολος και πιο κατανοητός χωρίς πολλούς ανόητους επιθετικούς προσδιορισμούς. Η ιστορία άλλωστε μας διδάσκει ότι η σχολή των Αθηνών, δεν τα πάει καλά με τον όρο ΄΄ΕΝΩΣΗ΄΄ και αυτό γιατί η γεωοικονομία, η γεωστρατηγική και η γεωπολιτική δεν διδάχθηκαν ποτέ στους αποφοίτους της.

 Η σχολή των Αθηνών δεν σεβάσθηκε την ιστορικότητα της Ολυμπίας, το παγκόσμιο σύμβολο αθλητισμού από τον έβδομο αιώνα π.Χ. και την εξαίρεσε διοικητικά από την περιφέρεια Πελοποννήσου. Αυτή λοιπόν την ΕΝΩΣΗ της ιστορικής περιφέρειας, ο απόφοιτος της σχολής των Αθηνών Πέτρος Τατούλης δεν την έβαλε ποτέ ως προτεραιότητα και διεκδίκηση. Αυτό έπρεπε να ήταν το πρώτο αίτημα στην ατζέντα των συνομιλιών με το κράτος των Αθηνών, αλλά και στην συνομιλία του με τους πολίτες της Πελοποννήσου. Άφωνοι και οι αντικαταστάτες των φτωχών σε έργα και πλούσιων σε σπατάλες πρώην αιρετών νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων. Το μόνο που άλλαξαν είναι οι ΤΑΜΠΕΛΕΣ. Κινήθηκαν στον εύκολο δρόμο των μελλοντικών υποσχέσεων και των μικρών έργων όπως μικρά είναι και τα βιογραφικά τους. Μοναδικά προσόντα πολλών αντιπεριφερειαρχών οι κομματικές τους περγαμηνές που τις καταγράφουν με κάθε λεπτομέρεια. Ένα ακόμα δείγμα αισθητικής παρακμής. Ειλικρινά προσπάθησα να βρω ένα κείμενο, δύο γραμμές με τις σκέψεις τους, σε ένα πελοποννησιακό έντυπο αλλά δεν τα κατάφερα. Οι περισσότεροι εκτιμώ ότι είναι ικανοί μόνο μπροστά στις κάμερες και όχι για περισσότερο από τρία λεπτά. Εκτός και αν διαβάζουν κείμενα επιτηδείων ‘’επιστημονικών’’ συμβούλων, χωρίς και οι ίδιοι να καταλαβαίνουν τι λένε, όπως η εισαγωγή του στρατηγικού σχεδιασμού και οι επιμέρους ενότητες για την ανάπτυξη της Πελοποννήσου. Συχνά επισκέπτομαι την ιστοσελίδα της περιφέρειας. Μερικές εκατοντάδες πολιτών είναι οι επισκέπτες της με ελάχιστα σχόλια. Ένα ακόμα δείγμα μικρής συμμετοχής των πολιτών στη πληροφόρηση και ενημέρωση. Άλλωστε η επισκεψημότητα μιας ιστοσελίδας εξαρτάται κατά πόσο σε εμπνέει ή όχι. Η ιδέα της περιφερειακής αυτοδιοίκησης μας έρχεται από πολύ παλιά, είναι η ιστορική μας πρόσοδος και είναι κρίμα να την καταναλώσουμε γρήγορα και χωρίς σχέδιο. Η Πελοπόννησος έχει την μεγαλύτερη πυκνότητα μνημείων, γεωφυσικών ομορφιών και ένα από τα γονιμότερα εδάφη. Αυτά είναι τα κλειδιά της ανάπτυξης που θα αναδείξουν την κεντρικότητα του Μοριά στη νότια Ελλάδα, τη Μεσόγειο και το Ιόνιο. Αυτά είναι τα κλειδιά για τη δημιουργία ενός ισχυρού brand name στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στις αρχές του 2011 έγινε μεγάλος ντόρος με τις δυο διαβουλεύσεις για την αγροτική ανάπτυξη και τον τουρισμό. Τα αποτελέσματα πιστεύω πως ήταν φτωχά. Η θεωρία μια στο καρφί και μια στο πέταλο οδηγεί σε αδιέξοδα. 
 Η περιφέρεια πρέπει να προάγει την ιδέα μιας νέας συλλογικότητας, μιας νέας συμμαχίας. Οι ξεχωριστές κλαδικές διαβουλεύσεις δεν εμπνέουν, δεν ενώνουν, αντίθετα, απομακρύνουν τις κοινωνικές τάξεις. Η νέα συλλογικότητα και συμμαχία γεννιέται μέσα από μια και δύο και τρείς κοινές συναντήσεις των γεωργών παραγωγών-τυποποιητών με τον επιχειρηματικό κόσμο του τουρισμού(ξενοδόχοι-τουριστικά πρακτορεία-μικρά εργαστήρια λαϊκής τέχνης,τους πελοποννήσιους πρωτομάστορες). Ακούσαμε για το καλάθι των αγροτικών προϊόντων και την προώθηση του, αλλά στο δρόμο χάσατε και τα αυγά και το καλάθι. Στη γειτονική μας Ιταλία η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι έχει πετύχει από τη δεκαετία του ΄90 οι αλυσίδες των Σ/Μ να φιλοξενούν στα ράφια τους, τουλάχιστον το 30% των προϊόντων που παράγονται και τυποποιούνται σε επίπεδο περιφέρειας. Στη Πελοπόννησο οι Έλληνες παραγωγοί, οι συνεταιρισμοί, βρίσκουν παντού κλειστές πόρτες. Διαβάσαμε προ ημερών ότι ετοιμάζεται μια μεγάλη έκθεση πελοποννησιακών προϊόντων στην Αθήνα στη πλατεία κλαύθμωνος. Ακόμα και αυτή η επιλογή έγινε στο γόνατο. Σας προτείνω σήμερα δύο νέες τοποθεσίες που η καθεμία έχει τον δικό της συμβολισμό. Η μια είναι ο χώρος του σταδίου ειρήνης και φιλίας και ο άλλος, ο χώρος στο καλλιμάρμαρο. Διαβάσαμε για την προγραμματική συμφωνία με το πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και την πρόταση να μετατραπεί σε περιφερειακό. Οι τίτλοι και οι επωνυμίες δεν αλλάζουν το περιεχόμενο σπουδών. Στρατηγικός στόχος είναι η δημιουργία ενός πανεπιστημίου (CAMPUS), με προοπτική να φιλοξενεί και ξένους φοιτητές. Έτσι ώστε να φύγουμε από τη λογική κάθε πόλη και μια σχολή. Όσο για τα τμήματα και τις σχολές αυτά δεν έρχονται με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος(διάβασα για τις νέες ιδέες περί ινστιτούτων). Ο όρος ινστιτούτο, υποδηλώνει όλη την παθογένεια προσώπων και θεσμών στην Ελλάδα. Μιλάτε για το πελοποννησιακό λάδι και τις ποικιλίες των ελαιόδεντρων όπως η κορωνεικη και άλλες γηγενείς πελοποννησιακές ποικιλίες. Γνωρίζετε ότι η χώρα μας δεν έχει Εθνικό οργανισμό πιστοποίησης ελαιόδεντρων; Θα σας πρότεινα να ξεκινήσετε από εκεί. Τη δημιουργία ενός διεθνούς περιφερειακού ινστιτούτου πιστοποίησης των γηγενών πελοποννησιακών ποικιλιών. Το δεύτερο βήμα θα ήταν σε συνεργασία με τις ενώσεις και την τοπική αυτοδιοίκηση η δημιουργία ελαιοθηκών στις πόλεις και στις περιοχές του μύθου του ελαιόλαδου, οινοθήκες στις περιοχές του μύθου του οίνου. Όσο για τον τουρισμό ξεκινήστε από την πύλη της Πελοποννήσου τον ισθμό. Μεταμορφώστε την από σκουπιδότοπο σε τόπο φιλοκαλίας. Το οφείλετε στα εκατομμύρια των επισκεπτών. Όσο για το αίτημα της ένωσης του ΜΟΡΙΑ σύντομα κινήσεις πολιτών,απ’ τους επτά νομούς θα το φέρουν και πάλι στην επικαιρότητα. Ως πολίτες και μοραΐτες το οφείλουμε στις νέες γενιές. Είναι μια πράξη επιστροφής της ηθικής στη πολιτική, μια πρωτοβουλία που βάζει τη πελοποννησιακή συνείδηση σε πρώτο πληθυντικό. Σε ένα δεύτερο Καλλικράτη πρέπει να πεταχτούν στα σκουπίδια της ιστορίας οι πολιτικές διχοτόμησης των ιστορικών περιφερειών της σχολής των Αθηνών.