ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Αλλάζει χρόνο με το χρόνο το τοπίο στις εαρινές καλλιέργειες, όπως μεγάλες αλλαγές παρουσιάζει τον τελευταίο καιρό στο σύνολό του το προφίλ της ελληνικής γεωργίας, τόσο ως αποτέλεσμα του θεσμικού πλαισίου που διέπει την Κοινή Αγροτική Πολιτική, όσο και των ιδιαίτερων συνθηκών που διαμορφώνουν το κλίμα στην ελληνική οικονομία.

Παράλληλα με τις μεγάλες δυσκολίες από πλευράς ρευστότητας που επιδρούν καταλυτικά στις επιλογές των καλλιεργητών, βαρύνουσα σημασία στις αποφάσεις των επαγγελματιών του χώρου δείχνει να έχει πλέον η απομάκρυνση από κρατικό μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής γεωργίας και ο όλο και εντονότερος προσανατολισμός των συντελεστών της παραγωγής στην οικονομία της αγοράς.

Για παράδειγμα, η βαθιά «αναμόρφωση» που επήλθε την τελευταία τριετία στους κανονισμούς λειτουργίας του ΕΛΓΑ -κάτι που οδήγησε στη δραστική μείωση των αποζημιώσεων που καταβάλλει κάθε χρόνο ο Οργανισμός- συνιστά ισχυρό λόγο επαναπροσδιορισμού της τακτικής που εφάρμοζαν για δεκαετίες οι Έλληνες αγρότες και αιτία αναζήτησης λύσεων οι οποίες είναι πιο κοντά στις ανάγκες της αγοράς.

Μπορεί αυτό να μην γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, καθώς η δύναμη της συνήθειας αλλά και ο συντηρητισμός των ανθρώπων της υπαίθρου δεν αφήνουν περιθώρια για γρήγορες αναπροσαρμογές, ωστόσο αυτό που γίνεται ορατό και διά γυμνού οφθαλμού είναι ότι η σύνθεση των περισσότερων εκμεταλλεύσεων έχει ήδη διαφοροποιηθεί.

Ο νέος καλλιεργητικός χάρτηςΈτσι, παραδοσιακές μεγάλες καλλιέργειες όπως το βαμβάκι και τα ζαχαρότευτλα έχουν αποδεσμεύσει εκτάσεις προς όφελος άλλων λύσεων που μπορεί να είναι νέες, όπως π.χ. η σόγια. Ή μπορεί να είναι και πολύ παλιές και απλά να είχαν ατονήσει, όπως τα σκόρδα, η φακή, το ρεβίθι, ο βίκος, και κάποια ψυχανθή που προορίζονται για ζωοτροφές (βίκος, τριφύλλι, λούπινα κ.α.), τα οποία «κλέβουν» δειλά – δειλά εκτάσεις, ακόμα και στις πλέον παραγωγικές ζώνες της χώρας. Παράλληλα το σκληρό σιτάρι έχει διευρύνει ήδη την παρουσία του, ενώ το καλαμπόκι να διεκδικεί μεγαλύτερο μερίδιο από τις εαρινές σπορές.

Πέρα όμως από την ανασύνθεση που παρατηρείται στα στενά όρια των εαρινών, ο καλλιεργητικός «χάρτης» της χώρας αλλάζει θεαματικά και σε βάθος, καθώς είναι καιρός τώρα που δείχνουν να κερδίζουν έδαφος άλλου είδους επιλογές, οι οποίες είτε αφορούν δενδρώδεις και πολυετείς καλλιέργειες (π.χ. ελιά πυκνής φύτευσης, ιπποφαές, αγριαγκινάρα κ.α.), είτε απαιτούν μεγάλες επενδύσεις και υποδομές όπως είναι τα θερμοκήπια, η παρουσία των οποίων ξεφεύγει πλέον από τα στενά όρια της Ιεράπετρας και της Μεσσηνίας και επεκτείνεται σε όλο το εύρος της ελληνικής επικράτειας