Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΥΓΕΤΟ..

Ποτέ δεν θα πίστευα ότι ένα μικρό εκκλησάκι είναι τόσο σημαντικό για τους πιστούς τόσο στην Μεσσηνία όσο και στην Λακωνία. Πως μια ξεσκέπαστη πέτρινη εκκλησία ενώνει κάθε χρόνο τις δυο πλευρές του Βουνού . Πως εκεί τα λένε κάθε χρόνο πιστοί, κάθε λογής άνθρωποι, από γιατρούς και δασκάλους μέχρι βοσκούς και μαθητές. Αυτό που τους ενώνει είναι η πίστη στο βουνό, η πίστη στον προφήτη Ηλία. Είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστείς ότι στα 2407 μέτρα υψόμετρο μπορείς να φας ψαρόσουπα, να συναντήσεις ένα μεγάλο άτυπο καταυλισμό, να πιεις τσάι με κονιάκ , να ατενίσεις τη θέα 360 μοιρών της μισής σχεδόν Ελλάδας! Όλα αυτά γίνονται – αλήθεια- στην κορυφή του Ταΰγετου. Η αφορμή για να ανεβώ στην κορυφή αυτή δεν ήταν δύσκολο να έρθει, αφού το χωριό μου, τα Τσέρια του Δήμου Δυτικής Μάνης, παρέχουν την δυνατότητα να δεις μια από τους πιο σημαντικές πανήγυρεις του Προφήτη Ηλία σε όλη την επικράτεια. Αυτό γιατί εδώ και πολλά χρόνια πηγαίνουν άνθρωποι από το χωριό, στήνουν κελιά στην κορυφή , κουβαλάν για τους πιστούς νερό με τα μουλάρια και βοηθάν τον Παπά του χωριού σε ό,τι χρειάζεται για να λειτουργήσει το εκκλησάκι. Κάπως έτσι βρέθηκα και εγώ πριν τρία χρόνια ως εθελοντής του βουνού, με συνέπεια να βιώσω πέντε ξεχωριστές μέρες στην πιο άγρια κορυφή της Πελοποννήσου. Την διαδρομή την είχα ξανακάνει και στο παρελθόν, άλλες δύο φορές, αλλά ποτέ για να βοηθήσω στο στήσιμο. Όταν ο θείος μου, ο Σωτήρης Ταβουλαρέας - υπεύθυνος για τις εργασίες πάνω από 30 χρόνια τώρα- μου το πρότεινε, δεν έφερα αντιρρήσεις. Αυτό που ακολούθησε φυσικά ούτε εγώ ο ίδιος δεν μπορούσα να το φανταστώ. Ήδη από την πρώτη μέρα της διαδρομής ξυπνήσαμε γύρω στις 4 τα ξημερώματα, ώρα που συνήθως εγώ πέφτω για ύπνο, συγκεντρώσαμε τους υπόλοιπους για την διαδρομή αυτή. Φυσικά κάναμε την απαραίτητη στάση στο φούρνο της Καρδαμύλης να πάρουμε πρωινό, σπανακόπιτες και τυρόπιτες δηλαδή, και βούρ για το δάσος της Βασιλικής.
Μετά από μια διαδρομή μέσα στα πεύκα και τα έλατα , με μοναδικούς συνοδοιπόρους μας στο δρόμο κάτι αγριογούρουνα τα οποία έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή, φτάσαμε στο μικρό οικισμό του Αγίου Δημήτρη. Εκεί βρήκαμε τα μουλάρια, τα φορτώσαμε και αρχίσαμε την ανάβαση αυτού του αρχαίου μονοπατιού προς το βουνό. Η διαδρομή πότε εύκολη και πότε δύσκολη, αλλά σίγουρα απολαυστική με τα αγριοκάτσικα να μας παρακολουθούν από μακριά και τον θείο μου να ψάχνει τα δικά του ζωντανά , τα γελάδια στις πλαγιές. Νερό να κρατάς δεν χρειάζεται, αφού μπορείς να πιεις από τις πηγές ανάμεσα στην διαδρομή. Έτσι και αλλιώς καταλήξαμε στη γούρνα κάτω από την κορυφή, στην οποία έπρεπε να γεμίσουμε τα παγούρια για να τα πάμε στον Προφήτη. Στην κορυφή, η θέα είναι μοναδική και σίγουρα αποζημιώνει τις τρεις ώρες πεζοπορίας . Οι επόμενες μέρες, έως τις 19 του μηνός, ήταν περισσότερο προετοιμασία: με το χτίσιμο των μαντρών , το σκέπασμα της εκκλησίας , το γέμισμα της στέρνας με δροσερό νερό, αρκετή δουλεία για τα λίγα άτομα της κορυφής. Επισκέπτες έρχονταν όλες τις μέρες . Ο θείος πάντα είχε κάτι στο τσουκάλι , οπότε πάντα υπήρχε κάτι να φάμε και πάντα υπήρχε ώρα για κουβέντα και για πειράγματα με τους υπόλοιπους γερόλυκους στις πεζούλες γύρω από το εκκλησάκι και τα κελιά. Φυσικά η πιο δημοφιλής μέρα είναι αυτή πριν την γιορτή του προφήτη. Και τι δεν ετοιμάζεται: γίδα βραστή το μεσημέρι ,αν και δεν την ακουμπώ, η οποία γίνεται ανάρπαστη ανάμεσα στους προσκυνητές και εξαφανίζεται μόλις σε λίγα λεπτά. Αργότερα σερβίρεται, σε πλούσιες μερίδες, ψαρόσουπα. Ναι! Φέρνουν ψάρια στην κορυφή με τα πόδια κάθε χρόνο δυο πιστοί και ετοιμάζονται πάνω από 300 μερίδες, οι οποίες μοιράζονται πριν τον εσπερινό. Έως το βράδυ, η κορυφή έχει γεμίσει ασφυκτικά , οι υπνόσακοι είναι σε κάθε μεριά της μικρής πλατείας, σε κάθε κελί και πλάτωμα γύρω γύρω.
Η νύχτα αρχίζει με το άναμμα του λιβανιού πάνω στις φωτιές στους δύο ορίζοντες της κορυφής. Κατευθείαν βλέπεις κάπου μακριά τα χωριά, με τις δικές τους φωτιές το καθένα προς τιμήν του προφήτη. Το ίδιο πρωί αρχίζει και η δοξολογία, η οποία πριν καλά καλά τελειώσει, ο ήλιος βγαίνει στην πλάτη του βουνού και σχηματίζει μια τέλεια ισοσκελή πυραμίδα πάνω στον μεσσηνιακό κόλπο. Το θέαμα πραγματικά σου κόβει την ανάσα …σκεπτόμενος μήπως κάτι άλλο υπάρχει σε τούτο το βουνό. Αν και συνεχίζουν να ανεβαίνουν επισκέπτες στο μονοπάτι για ανάψουν ένα κερί, η κατάβαση των περισσοτέρων έχει ήδη αρχίσει. Είναι σημαντικό να πιάσεις αυτοκινητόδρομο πριν ο ήλιος δυναμώσει και να προλάβεις να μαζέψεις τσάι και ρίγανη από το μονοπάτι του γυρισμού.