Ο κομματισμός πνίγει την Τοπική Αυτοδιοίκηση

T­o­υ Δη­μή­τρη Τσι­ό­δρα

Ο τρό­πος ε­πι­λο­γής των υ­πο­ψη­φί­ων για τις δη­μο­τι­κές ε­κλο­γές δεί­χνει ό­τι τα κόμ­μα­τα ε­λά­χι­στα έ­χουν δι­δα­χθεί α­πό την κρί­ση. Ε­ξα­κο­λου­θούν να βλέ­πουν την Το­πι­κή Αυ­το­δι­οί­κη­ση ως προ­έ­κτα­ση του μη­χα­νι­σμού ε­ξου­σί­ας τους, αν­τί να δώ­σουν χώ­ρο στην κοι­νω­νί­α των πο­λι­τών. Συ­νε­χί­ζε­ται έ­τσι η πα­θο­γέ­νεια που εγ­και­νι­ά­στη­κε τη δε­κα­ε­τί­α του ’­80. Στα πρώ­τα χρό­νια της Με­τα­πο­λί­τευ­σης πολ­λοί δή­μαρ­χοι στη Β΄ Α­θή­νας (Βύ­ρω­νας, Και­σα­ρια­νή, Με­τα­μόρ­φω­ση, Πε­ρι­στέ­ρι, Χα­ϊ­δά­ρι, Νέ­α Φι­λα­δέλ­φεια, Νέ­α Ι­ω­νί­α, Πε­τρού­πο­λη) ή­ταν προ­σκεί­με­νοι στο ΚΚΕ, πα­ρό­τι τα πο­σο­στά του κόμ­μα­τος ή­ταν χα­μη­λά και κι­νούν­ταν πε­ρί­που στα ση­με­ρι­νά ε­πί­πε­δα. Οι πο­λί­τες ε­πέ­λε­γαν με αυ­το­δι­οι­κη­τι­κά κρι­τή­ρια και τα κόμ­μα­τα στή­ρι­ζαν αν­θρώ­πους της Αυ­το­δι­οί­κη­σης. Ο Δ. Μπέ­ης, που ή­ταν η ε­πι­λο­γή του πο­λι­τι­κά κυ­ρί­αρ­χου ΠΑ­ΣΟΚ για τον Δή­μο Α­θη­ναί­ων, δεν ή­ταν κεν­τρι­κό πο­λι­τι­κό πρό­σω­πο αλ­λά ε­πι­τυ­χη­μέ­νος δή­μαρ­χος Ζω­γρά­φου. Στα­δια­κά τα πράγ­μα­τα άρ­χι­ζαν να αλ­λά­ζουν. Τα κόμ­μα­τα ως μη­χα­νι­σμοί ε­ξου­σί­ας ε­πε­δί­ω­καν (και το κα­τόρ­θω­σαν) να ε­λέγ­χουν τα πάν­τα. Ε­βλε­παν ό­λους τους θε­σμούς σαν το «μα­κρύ χέ­ρι» του μη­χα­νι­σμού τους. Α­πό την ε­κλο­γή των πα­νε­πι­στη­μια­κών και την προ­α­γω­γή των δι­ευ­θυν­τών στο Δη­μό­σιο μέ­χρι τις ε­κλο­γές σε ε­πι­στη­μο­νι­κούς συλ­λό­γους και την ε­κλο­γή του Αρ­χι­ε­πι­σκό­που. Η πο­λι­τι­κή λει­τουρ­γί­α των κομ­μά­των α­τό­νη­σε πλή­ρως και η νο­μή της ε­ξου­σί­ας έ­γι­νε αυ­το­σκο­πός. Φθά­σα­με έ­τσι στο ση­μεί­ο σε ο­ποι­α­δή­πο­τε ε­κλο­γι­κή δι­α­δι­κα­σί­α να μην α­να­με­τρούν­ται πα­ρα­τά­ξεις που συγ­κρο­τούν­ται στη βά­ση κοι­νών θέ­σε­ων για την αν­τι­με­τώ­πι­ση των συγ­κε­κρι­μέ­νων προ­βλη­μά­των ε­νός κλά­δου, αλ­λά να προσ­δί­δε­ται ο χα­ρα­κτή­ρας γε­νι­κής πο­λι­τι­κής σύγ­κρου­σης.

Ένα α­πό τα ση­μαν­τι­κό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα που ο­δή­γη­σαν στη ση­με­ρι­νή κρί­ση εί­ναι η α­τε­λής λει­τουρ­γί­α των θε­σμών και η α­νυ­παρ­ξί­α ε­λέγ­χων και λο­γο­δο­σί­ας. Α­πό τη στιγ­μή που έ­να κόμ­μα κέρ­δι­ζε τις ε­κλο­γές ε­θε­ω­ρεί­το πε­ρί­που αυ­το­νό­η­το για την ελ­λη­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­τι εί­χε τη δι­και­ο­δο­σί­α να έ­χει υ­πό τον α­πό­λυ­το έ­λεγ­χό του τη δη­μό­σια δι­οι­κη­τι­κή μη­χα­νή, να δι­α­χει­ρί­ζε­ται το δη­μό­σιο χρή­μα κα­τά το δο­κούν, να ρυθ­μί­ζει την ε­κλο­γή στον α­κα­δη­μα­ϊ­κό χώ­ρο. Στο πε­δί­ο της Το­πι­κής Αυ­το­δι­οί­κη­σης οι «δι­κοί μας» δή­μαρ­χοι δι­και­ούν­ταν πρό­σθε­τη χρη­μα­το­δό­τη­ση, ε­νώ οι των αν­τι­πά­λων κομ­μά­των ό­χι.

Θα υ­πέ­θε­τε κα­νείς ό­τι η κρί­ση έ­χει αλ­λά­ξει κά­ποι­α πράγ­μα­τα. Κι ό­τι στη με­τα­μνη­μο­νια­κή Ελ­λά­δα θα εί­χε αλ­λά­ξει η θε­σμι­κή λει­τουρ­γί­α. Δυ­στυ­χώς ο τρό­πος με τον ο­ποί­ο κι­νούν­ται τα κόμ­μα­τα στον χώ­ρο της Το­πι­κής Αυ­το­δι­οί­κη­σης δεί­χνει ό­τι αυ­τό δεν ι­σχύ­ει. Ε­πι­μέ­νουν σε κομ­μα­τι­κές ε­πι­λο­γές με βα­σι­κό κρι­τή­ριο την κα­τα­γρα­φή πο­σο­στών, πράγ­μα α­νώ­φε­λο, α­φού τα πο­λι­τι­κά συμ­πε­ρά­σμα­τα θα προ­κύ­ψουν α­πό τις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Θα ή­ταν ελ­πι­δο­φό­ρο δείγ­μα αλ­λα­γής νο­ο­τρο­πί­ας αν έ­να κόμ­μα α­να­γνώ­ρι­ζε το έρ­γο κά­ποι­ου που δεν τον εί­χε υ­πο­στη­ρί­ξει στις προ­η­γού­με­νες ε­κλο­γές αλ­λά με τη θη­τεί­α του α­πέ­δει­ξε ό­τι πρέ­πει να στη­ρι­χθεί τώ­ρα. Προ­φα­νώς δεν εί­ναι ό­λοι οι δή­μαρ­χοι ή πε­ρι­φε­ρειά­ρχες που προ­έρ­χον­ται α­πό δι­α­φο­ρε­τι­κό πο­λι­τι­κό χώ­ρο ά­χρη­στοι και α­πο­τυ­χη­μέ­νοι.