H αντιπροσωπεία της τρομοκρατίας !

Του Θό­δω­ρου Γα­λα­νό­που­λου

Κα­λά ό­σοι δι­α­θέ­τουν τη βα­σι­κή νο­η­μο­σύ­νη, κα­τα­λα­βαί­νουν ό­τι μια σύλ­λη­ψη ε­νός κα­τα­ζη­τού­με­νου α­ναρ­χι­κού, μέ­σα στο κέν­τρο της Α­θή­νας με πε­ρού­κες, μπι­στό­λια και μπα­λω­θι­ές, θα θέ­λα­νε να την που­λή­σουν α­κρι­βά τα συ­νε­ται­ρά­κια, κα­νά­λια και κυ­βέρ­νη­ση! Για κοι­τά­τε το σε­ρί­φη τι δυ­να­τός που εί­ναι και μα­ζεύ­ει τους κα­κούς, και το κα­λό πα­λι­κά­ρι, η νε­ρά­ι­δα και ο… δρά­κος! Δεν με εν­δι­α­φέ­ρουν βέ­βαι­α ού­τε ο Μα­ζι­ω­της ού­τε η πα­ρέ­α του. Αυ­τοί δι­α­λέ­ξα­νε έ­να δρό­μο που δεν έ­χει κα­μιά σχέ­ση με την πά­λη τη δι­κή μας για το με­ρο­κά­μα­το και την δύ­σκο­λη κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα μας! Ό­μως, κα­λά εί­ναι η κυ­βέρ­νη­ση να μην χρη­σι­μο­ποι­εί πο­λύ τον ό­ρο τρο­μο­κρά­της, για­τί έ­τσι, α­πλά θυ­μί­ζει στον κό­σμο της ει­δι­κό­τη­τα της! Για­τί ποι­ος εί­ναι τρο­μο­κρά­της ά­ρα­γε; δεν εί­ναι αυ­τός που συ­νε­χί­ζει να τρο­μο­κρα­τεί τον πο­λί­τη, λες και δεν του φτά­νουν τα δυ­ο ε­κα­τομ­μύ­ρια ά­νερ­γοι και κά­θε μέ­ρα κου­βεν­τιά­ζει και για πιο πολ­λές α­πο­λύ­σεις;

Μή­πως δεν εί­ναι τρό­μος η συ­ζή­τη­ση ό­τι για να α­πορ­ρο­φη­θούν οι ά­νερ­γοι στην Ελ­λά­δα θα πε­ρά­σουν 50!­!! χρό­νια; Δεν εί­ναι τρο­μο­κρα­τί­α ό­λο αυ­τό το χρέ­ος της χώ­ρας που πα­ρά το τρό­μο μας α­πό τα μέ­τρα σας αυ­τό με­γα­λώ­νει; Δεν εί­ναι τρο­μο­κρα­τί­α ό­ταν μας α­πει­λεί­τε κά­θε μέ­ρα ό­τι θα πρέ­πει να που­λή­σου­με α­κό­μα κάμ­πο­ση Ελ­λά­δα αλ­λι­ώς θα μας δι­α­τά­ξουν για ι­σο­δύ­να­μα μέ­τρα; Δεν εί­ναι τρο­μο­κρα­τί­α ό­ταν η σί­γου­ρη πι­θα­νό­τη­τα για το παι­δί μας που σπου­δά­ζει εί­ναι να βρε­θεί ά­νερ­γο μα­ζί μας; Ά­ρα­γε τα ερ­γα­σια­κά δι­και­ώ­μα­τα του πο­λί­τη που πα­λέ­ψα­νε και θυ­σι­ά­στη­καν για αυ­τά δε­κα­ε­τί­ες ο­λό­κλη­ρες, ερ­γα­ζό­με­νοι πολ­λοί α­πό την Ευ­ρώ­πη μέ­χρι την Α­με­ρι­κή, και τώ­ρα κα­ταρ­ρέ­ουν ό­λα, ο­κτά­ω­ρα και μι­σθοί και πολ­λά αλ­λά, λέ­τε να μην τρο­μο­κρα­τούν τον ή­δη φο­βι­σμέ­νο πο­λί­τη; Α­προ­στά­τευ­τος ο ερ­γα­ζό­με­νος, βο­ρά στον κά­θε ερ­γο­δό­τη που δεν έ­χει ΚΑ­ΝΕ­ΝΑΝ να τον ε­λέγ­χει πλέ­ον, ού­τε ε­πι­θε­ω­ρή­σεις ερ­γα­σί­ας ού­τε Ι­ΚΑ, ού­τε τί­πο­τε, α­φή­νει ά­νε­τα α­πλή­ρω­το τον ερ­γα­ζό­με­νο και δεν χρει­ά­ζε­ται κα­μιά άλ­λη ε­ξή­γη­ση πε­ρί τρό­μου να σας βά­λω σε κα­μιά ζυ­γα­ριά… Έ­χου­με κάμ­πο­σα χρό­νια λοι­πόν που μας τρο­μο­κρα­τεί η ε­ξου­σί­α και οι συ­νερ­γοί της με ό­λο αυ­τό το οι­κο­νο­μι­κό στραγ­γά­λι­σμα της κοι­νω­νί­ας! Ό­σο για τους άλ­λους με τις πε­ρού­κες; Α­πάν­τη­ση μου το τρα­γού­δι του Σι­δη­ρό­που­λου! «Λη­στέ­ψα­νε την τρά­πε­ζα και τι με νοιά­ζει ε­μέ­να, δεν εί­μαι με κα­νέ­να. Σου λέ­ω κα­λά της κά­να­νε για­τί μας προ­κα­λού­σε, γε­μά­τη ε­κα­τομ­μύ­ρια ε­νώ κι ο θε­ός πει­νού­σε!»