Ο πόνος των κυρώσεων...

Του Τάσου Τέλλογλου

Όταν άρχισε η σύγκρουση της Ρωσίας με την Ουκρανία για την Κριμαία, είχαμε επισημάνει ότι οι κυρώσεις μπορούν να βλάψουν ζωτικά τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά και συμφέροντα άλλων -μάλλον όλων- των ευρωπαϊκών χωρών. Αυτά πριν την κατάρριψη του αεροσκάφους των μαλαισιανών αερογραμμών. Αν ισχυροποιηθούν και επιβεβαιωθούν και επίσημα οι ενδείξεις ότι το έριξαν συνδεδεμένοι με τους Ρώσους αυτονομιστές, η Ευρώπη δεν έχει άλλο δρόμο απο τον ανηλεή «οικονομικό πόλεμο» κατά της Ρωσίας. Όποιο κι αν είναι το κόστος. Φυσικά οι πολιτικοί δεν σκέφτονται έτσι· στο κάτω-κάτω της γραφής «Ολλανδοί σκοτώθηκαν, οι άλλοι τι σχέση έχουν με αυτό;». Αν όμως στο αεροπλάνο υπήρχαν πολίτες μιας άλλης χώρας της Ε.Ε.; Αν το λάθος -αυτό φαίνεται ότι ήταν- αφορούσε ένα αεροσκάφος που είχε φύγει από την Αθήνα; Η απάντηση μοιάζει αυτονόητη αλλά στον σημερινό κόσμο δεν είναι.

Πολιτικά, οι κυρώσεις πονούν ήδη τη Ρωσία. Δεν είναι μόνο η αδυναμία του ρουβλιού και η χρεοκοπία της μιας μετά την άλλη των τουριστικών επιχειρήσεων -τέσσερις έχουν ανακοινώσει ότι διακόπτουν τις τελευταίες εβδομάδες, ανάμεσά τους και το πρακτορείο Λάμπιριντ-, είναι κυρίως ο πόνος που νιώθουν οι συνδεδεμένοι με το Κρεμλίνο επιχειρηματίες που χάνουν, σύμφωνα με εκτιμήσεις δυτικών υπηρεσιών, 15 δισ. δολλάρια. Η Ρωσία απειλεί τώρα ότι θα τιμωρήσει τους Πολωνούς, που πρωτοστάτησαν στην εκστρατεία κατά της Μόσχας, μπλοκάροντας την εισαγωγή των προϊόντων τους, ενώ σειρά έχουν οι χώρες που εξαρτώνται από το ρώσικο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Ανάμεσά τους και η χώρα μας. Μια τετοια απόφαση θα κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά στη Ρωσία απ’ ό,τι στους δυτικοευρωπαίους. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Ρωσία στηρίζει σχεδόν αποκλειστικά τη δημιουργία των συναλλαγματικών της αποθεμάτων στους ενεργειακούς της πόρους. Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα -με τις ανοησίες που μαζί με το Κίεβο και τη Δυτική Ευρώπη έκανε και η Μόσχα- είναι πολύ δύσκολο να κάνει κάποιος πίσω.

Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες της Ευρώπης πιέζουν για να αποτραπούν οι κυρώσεις, ακόμη και η Philips στην ίδια την Ολλανδία. Η πολιτική, όμως, δεν είναι σε θέση να βάλει τις θέσεις εργασίας μπροστά από τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί ο θάνατος τόσων πολιτών, αλλά και την προάσπιση της αρχής της προστασίας της ζωής Ευρωπαίων πολιτών. Γι’ αυτό και η αποτροπή της αυξανόμενης έντασης των οικονομικών κυρώσεων μοιάζει μάλλον αδύνατη και η επιβολή τους μονόδρομος.