Μπορεί ο Τσίπρας να μην μιλάει καλά αγγλικά, ο Μεϊμαράκης όμως μιλάει άπταιστα “γαλλικά”. Τα χρησιμοποίησε για να καταγγείλει μεθοδεύσεις στις εσωκομματικές αρχαιρεσίες. Πέρα από την αισθητική του πράγματος που μετατρέπει τα γραφεία ενός κόμματος σε χαμαιτυπείο, υπάρχει και η παράδοξη πλευρά: ο πρόεδρος καταγγέλλει τον γραμματέα κι αυτός παραμένει στη θέση του. Το ιμπέριουμ του επικεφαλής δεν ισχύει στη Συγγρού.
Μπορεί οι λεκτικές ακρότητες που αποδίδονται στον Βαγγέλη να προκύπτουν από βάσιμες υπόνοιες μεθοδεύσεων σε βάρος του, από ένα σύστημα το οποίο του παρέδωσε την κομματική σφραγίδα, αλλά όχι και την κομματική εξουσία. Ως άνθρωπος του προηγούμενου προέδρου ο γραμματέας Παπαμιμίκος κρατάει τα κλειδιά του μαγαζιού και κλείνει το μάτι σ έναν από τους υποψηφίους, καθώς του προσάπτουν.
Μπορεί όμως η Μεϊμαράκειος αργκό να στρώνει απλώς το δρόμο για την αποχώρησή του από την κούρσα, όπως υποψιάζονται αρκετοί. Μια τέτοια κίνηση εκ πρώτης όψεως τον καθιστά ρυθμιστή των εξελίξεων: αυτός στον οποίο θα προφέρει την υποστήριξή του ανεβάζει δραστικά τις πιθανότητές του. Απλώς από τα συμφραζόμενα δεν είναι εύκολο να προκύψει ποιος θα είναι.
Σε περίπτωση που δεν θα είναι κανένας από τους τρεις, το κρίσιμο πολιτικό φορτίο Μεϊμαράκη –δηλαδή η υποστήριξη των προεστών– θα μείνει αδρανές και η εκλογική διαδικασία θα αλλάξει χαρακτήρα. Όποιος από τους άλλους τρεις και αν επικρατήσει η ΝΔ, λίγο ως πολύ, θα από-καραμανλικοποιηθεί. Θα γίνει φασολάδα χωρίς φασόλια.
Από τη μεγάλη εικόνα προκύπτει ότι αυτή τη στιγμή έχει χαθεί ο έλεγχος απ’ όλους και για όλα. Σ’ αυτό το περιβάλλον εύκολα επωάζεται η μετεκλογική αμφισβήτηση του αποτελέσματος. Και αυτό με τη σειρά του θα φέρει αποχωρήσεις και διασπάσεις.
Κοντολογίς το μαγαζί βαράει διάλυση. Η ΝΔ παίρνει το δρόμο του ΠΑΣΟΚ με διαφορά φάσης. Όπως ο παπανδρεϊσμός δεν διέσωσε το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας –η νωρίτερα το κόμμα που είχε ιδρύσει ο Γέρος– έτσι και ο καραμανλισμός δείχνει ανίσχυρος απέναντι στο κύμα αποδιάρθρωσης που σαρώνει το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής.
Η ενδεχομένη διάλυση της ΝΔ έχει μια κακή πλευρά και μια καλή. Η κακή είναι να τιμαριοποιήσουν το χώρο διάφοροι κύκλοι της συντηρητικής παράταξης – αλλά και να ωφεληθεί η φιλοναζιστική ακροδεξιά- όποτε θα μείνει το πολιτικό σύστημα με έναν μόνο ισχυρό πόλο -τον ΣΥΡΙΖΑ- για μεγάλο διάστημα.
Η καλή είναι να διαμορφωθούν προϋποθέσεις για νέο πολιτικό φορέα σ’ αυτόν το χώρο, χωρίς τις αμαρτίες της εξουθενωμένης ΝΔ. Πχ ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης, που έχει συνεργασθεί με διαδοχικές ηγεσίες της, έγραφε: τολμήστε την αυτοδιάλυση και επαναθεμελίωση. Από αυτή την άποψη η κρίση που έφερε τα γαλλικά του Μεϊμαράκη μπορεί να είναι ο εμβρυουλκός για τη μετά ΝΔ περίοδο της Δεξιάς. Άλλωστε όπως έλεγε ο Καναδός συγγραφέας Μπράιαν Τρέισυ: “Κρίση είναι μια αλλαγή που προσπαθεί να συμβεί”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου