ΤΟ ΘΕΜΑ: Ώρα να πέσουν οι μάσκες…

Γράφει η Εμμανουέλα Αάμερ Μουλατσιώτη

Στην κοινωνία μας πολύ λίγοι είναι αυτοί που δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο , που δεν κρύβονται πίσω από μάσκες. Λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν όσα λένε και ακόμα λιγότεροι αυτοί που πράττουν όσα πιστεύουν.Και παρόλο που σαν κοινωνία παραπαίουμε αρνούμαστε να αποχωριστούμε τις μάσκες μας. Μα,αλήθεια, συνάνθρωποι μήπως ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες;

Ήρθε η κατάλληλη συγκυρία να πέσουν οι μάσκες των πολιτικών. Αν δούμε πίσω από τις μάσκες του προοδευτικού ή του πατριώτη θα αντικρίσουμε το αποκρουστικό πρόσωπο του συμφέροντος και την μυερή όψη της υποδούλωσης…

Ήρθε η ώρα να δούμε πίσω από τις μάσκες των σύγχρονων ”φιλανθρώπων”, να κοιτάξουμε κατάματα το πρόσωπο του σκότους και των σκοτεινών συμφερόντων. Να δούμε τα πραγματικά κίνητρα των λύκων που μεταμφιέζονται σε πρόβατα για να μας γελάσουν. Να κατανοήσουμε πως όχι μόνο φιλάνθρωποι δεν είναι οι συμμετέχοντες στις  εν λόγω κλίκες, λέσχες και κ.ο.κ. αλλά ίσα -ίσα αγωνίζονται για την επικράτηση αποκλειστικά των μαριονετών τους σε βάρος κάθε μη υποδουλωμένου συνάνθρωπου μας.

Αυτή είναι η στιγμή να ξεσκεπάσουμε όμως και τους ίδιους μας τους εαυτούς.Δεν είμαστε θύματα. Πίσω από τη μάσκα του ανίδεου θύματος κρύβουμε τα πάθη μας που μας κάνουν να συνθηκολογούμε και να γινόμαστε καθημερινά μέρος αυτού του ”κοινωνικού  καρναβαλιού”. Πίσω από την μάσκα της ευτυχίας που φοράμε κρύβεται η κενότητα που νιώθουμε, πίσω από την σιγουριά μας κρύβεται η ενεχυριασμένη μας προσωπικότητα, πίσω από το χαμόγελο μας ο φθόνος…

Για αυτό δεν απαιτούμε να πέσουν οι μάσκες. Γιατί ίσως μας βολεύουν. Γιατί μέσα στη μεταμφίεση νιώθουμε λιγότερο ευάλωτοι από ότι αν κοιτάξουμε κατά πρόσωπο την πραγματικότητα. Μέσα στην τόση ψευτιά συνηθίσαμε και ενσωματώσαμε και τα ψέματα που λέμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας.

Μα όπως και ημερολογιακά, έτσι και στο ρου της ιστορίας κάποια στιγμή τα καρναβάλια τελειώνουν. Και τότε αισθανόμαστε παλιάτσοι. Κομπάρσοι σε ένα έργο που άλλοι για μας γράφουν την πλοκή. Και θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα.Μα η μάσκα πλέον λες και έχει γίνει ένα με το δέρμα μας και όταν προσπαθούμε να τη βγάλουμε πονάει…

Και ο πόνος μας κάνει και διστάζουμε. Δεν πρέπει όμως να φοβόμαστε. Ο πόνος δεν είναι άλλο από τον ίδιο το φόβο της επιλογής. Γιατί μόλις επιλέξουμε να είμαστε ο καλύτερος εαυτός μας τότε η μάσκα μεμιάς θα χαθεί και θα αποκαλυφθεί το πρόσωπό μας. Ποιο πρόσωπο;;; Αυτό τότε θα είναι στο χέρι μας.Θα είναι θέμα επιλογής. Το βλέμμα μας θα αντικατοπτρίζει επιτέλους τις αρετές της ψυχής μας. Αλήθεια τι περιμένουμε; Γιατί δεν αποκαλύπτουμε στον κόσμο τον πραγματικό μας εαυτό; Δεν μας κούρασε η τόση του κόσμου υποκρισία;