Ο Κώστας Αποστολόπουλος τρίτος από αριστερά με άλλα μέλη της Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Μεσσήνης
Του Κ. Α. Αποστολόπουλου*
Μετά το νομοσχέδιο για την «μικρή ΔΕΗ» σειρά έχει τώρα το νομοσχέδιο για τα δάση και τους αιγιαλούς που θα έρθει στη Βουλή εντός της εβδομάδας και το οποίο η συγκυβέρνηση με την τρόϊκα προετοιμάζεται να το περάσει με την πραξικοπηματική μεθόδευση που ακολούθησε για τη «μικρή ΔΕΗ»...
Μετά το νομοσχέδιο για την «μικρή ΔΕΗ» σειρά έχει τώρα το νομοσχέδιο για τα δάση και τους αιγιαλούς που θα έρθει στη Βουλή εντός της εβδομάδας και το οποίο η συγκυβέρνηση με την τρόϊκα προετοιμάζεται να το περάσει με την πραξικοπηματική μεθόδευση που ακολούθησε για τη «μικρή ΔΕΗ»...
Τα ανθρωπάκια της άθλιας συγκυβέρνησης, βιάζονται να προλάβουν την υλοποίηση όλων των «προαπαιτούμενων» που εντέλλονται οι δανειστές, ώστε να μετατραπεί η Ελλάδα σε κέντρο ασύδοτης κερδοσκοπίας με ένα λαό υποταγμένο και είλωτα στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ένα λαό που δεν θα ορίζει τίποτα, αφού θα τα έχουν πάρει όλα οι ξένοι και ντόπιοι μεγαλοεπιχειρηματίες. Αυτό όμως ονομάζουν ανάπτυξη. Η επίπλαστη ανάπτυξη με δανεικά ξεκίνησε από τα χρόνια του αλήστου μνήμης Ανδρέα και οργανώθηκε συστηματικά με την Συμφωνία του Μάαστριχτ (1992). Αλλά ο ρόλος των περιόδων ανάπτυξης είναι να βυθιστεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στα χρέη. Μόλις ο κόσμος καταχρεωθεί οι τραπεζίτες αυξάνουν τους τόκους για να μειωθεί η ζήτηση δανείων. Ταυτόχρονα αρχίζουν κι απαιτούν τα ήδη οφειλόμενα δάνεια ενώ παράλληλα δίνουν νέα δάνεια με το σταγονόμετρο και υψηλό επιτόκιο. Αποσύρουν έπειτα σταδιακά το χρήμα από την αγορά, οπότε αρχίζει η μείωση της ζήτησης που οδηγεί στη μείωση των θέσεων εργασίας, αφού δεν υπάρχει η απαραίτητη οικονομική δραστηριότητα. Έτσι άνθρωποι κι επιχειρήσεις αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους και ωθούνται αναπόφευκτα προς την πτώχευση. Τότε οι τράπεζες τους κατάσχουν τις πραγματικές τους περιουσίες για ένα δάνειο που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την εμφάνιση ενός αριθμού σε μια ηλεκτρονική οθόνη. Διότι οι τράπεζες έχουν το (νόμιμο) δικαίωμα να δανείζουν χρήματα που δεν έχουν και μάλιστα έντοκα. Αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Εμφανίστηκε μαζί με τον καπιταλισμό. Από το 17ο αιώνα ο πλούτος των λαών καταληστεύεται και καταλήγει στις τσέπες των λίγων εκείνων που ελέγχουν το διεθνές καπιταλιστικό τραπεζικό σύστημα. Σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για τα κράτη. Το ελληνικό πρασινογάλαζο διεφθαρμένο δημόσιο για να εξυπηρετήσει τους τραπεζίτες και τους επιχειρηματικούς ομίλους δανειζότανε για δεκαετίες εκατοντάδες δισεκατομμύρια, που τα τελευταία χρόνια αναγκάζεται να επιστρέφει με καταστροφικές για το λαό και τη χώρα μνημονιακές διαδικασίες. Η τρόϊκα (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ) απαιτεί εξοντωτικούς ρυθμούς αποπληρωμής των δανείων ενώ γνωρίζουν ότι αυτό είναι αδύνατο. Τότε γιατί το κάνουν; Το κάνουν για δύο λόγους. Για να υποχρεώσουν τις μαριονέτες (Σαμ και Μπένι) σε διαρκή δανεισμό (το λένε αναχρηματοδότηση δανείων), καθώς η χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου έχει αποφασιστεί από τα ευρωκαθάρματα να επεκταθεί στο διηνεκές- και το χειρότερο- να πουληθεί έναντι πινακίου φακής όλη η δημόσια περιουσία (το λένε αποκρατικοποίηση και ιδιωτικοποίηση), ώστε να μειωθεί δήθεν το δημόσιο χρέος. Άρα, ιδιωτικοποίηση είναι το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων και των υποδομών του κράτους, δηλαδή της περιουσίας όλων μας, για να αποφευχθεί για λίγο η πτώχευση του κράτους που προκάλεσαν τα χρέη στις τράπεζες λόγω του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και να κερδοσκοπήσουν τα παράσιτα που γεννά το σύστημα . Οπότε μας υποχρεώνουν στην ίδια μας την πατρίδα, αφού τίποτα δεν θα είναι δικό μας, να πληρώνουμε όλοι ενοίκιο στους δανειστές, ενώ η πλήρης κυριαρχία των επενδυτών και των καρτέλ οδηγεί ήδη σε ανάδυση οργανωμένων ύποπτων δραστηριοτήτων τύπου μαφίας κλπ.
Έτσι λοιπόν με τα νομοσχέδια τερατουργήματα, όπως χαρακτηρίζονται τα δύο νομοσχέδια για τα δάση και τους αιγιαλούς, κάνουν ένα ακόμη βήμα στην εμπορευματοποίηση των δασών των παραλιών και του δημόσιου πλούτου γενικότερα. Το νομοσχέδιο για τα «Δασικά οικοσυστήματα» στοχεύει στην «απελευθέρωση» εκατομμυρίων στρεμμάτων από τη δασική προστασία με την μετονομασία σε «χορτολιβαδικά» ώστε να παραδοθούν τζάμπα σε ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα στο όνομα της «βιώσιμης ανάπτυξης». Αίρει όλα τα εμπόδια για την αρπακτική δράση του μεγάλου κεφαλαίου στο συγκεκριμένο χώρο ώστε να αυξήσει τα κέρδη του σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος. Διευκολύνει την ανάπτυξη μεγάλων κτηνοτροφικών ομίλων σε βάρος των μικρών και μεσαίων κτηνοτρόφων. Νομιμοποιεί και αναγνωρίζει δικαιώματα ιδιοκτησίας, καταπατήσεων, επεκτάσεων σε δημόσιες δασικές εκτάσεις με χαμηλή θαμνώδη βλάστηση και δεν επιτρέπει να κηρύσσονται αναδασωτέες. Πράγμα που αποτελεί πρώτης τάξεως κίνητρο για τους εμπρηστές-καταπατητές. Πολύτιμες κατηγορίες δασικών εκτάσεων, όπως οι παραθαλάσσιες και παραλίμνιες και όσες βρίσκονται εντός περιοχών ΝATURA, δεν προστατεύονται πια από χρήσεις που μέχρι σήμερα απαγορεύονταν σ’ αυτές. Προβλέπονται νέες περίεργες κι επικίνδυνες χρήσεις (π.χ χώροι απόθεσης αποβλήτων) και νομιμοποιεί σωρεία παρανομιών ακόμα και στα τελείως αναγκαία για τις πόλεις μας πάρκα και άλση. Στην ίδια φιλοσοφία κινείται και το άλλο νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς αφού παραχωρεί ακόμη και περιοχές Natura, αρχαιολογικούς χώρους, μνημεία και επιτρέπει ολοκληρωτική κατάληψη παραλιών από επιχειρηματίες της αρπαχτής. Με ευκαιρία λοιπόν και πρόσχημα την κρίση, τολμούν και ισοπεδώνουν τα πάντα. Υιοθετούν ένα μοντέλο που άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία εφάρμοσαν τις προηγούμενες δεκαετίες και το εγκατέλειψαν ως εξαιρετικά ζημιογόνο, αφού πρώτα βέβαια τσιμενταρίστηκαν οι ακτές τους, καταστράφηκε το φυσικό περιβάλλον κι έφυγαν οι τουρίστες. Οι τουρίστες στη χώρα μας δεν έρχονται για να μπουν σε τσιμεντένια κουτιά, έρχονται για να απολαύσουν την παρθένα φύση και τις ομορφιές που σε άλλες χώρες έχει καταστρέψει η άναρχη καπιταλιστική «ανάπτυξη». Το φυσικό περιβάλλον αποτελεί το πιο δυνατό συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, ένας πραγματικός θησαυρός που οφείλουμε να προστατέψουμε από τις άγριες διαθέσεις των «επενδυτών» για να συνεχίσει να παρέχει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη ζωή μας. Αν δεν παρεμποδιστεί με κάθε τρόπο η ψήφιση ή η εφαρμογή αυτών των εγκληματικών νομοσχεδίων, οι συνέπειες για τον τόπο και τον λαό μας θα είναι μη αναστρέψιμες. Άραγε θα τολμήσουν οι ευρωλάγνες πλειοψηφίες των θιγόμενων δήμων της χώρας να πουν «όχι» στα σχέδια αυτά ξεσηκώνοντας και τους δημότες τους; Πολύ αμφιβάλω, καθώς τους υποσχέθηκαν ψίχουλα από τα κέρδη των επιχειρηματιών. Όσο λοιπόν η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη μέσα στην Ευρωένωση δεν υπάρχει καμία προοπτική εξόδου από την κρίση και ανάπτυξης σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Μέσα στο ευρώ είναι αδύνατη η επιβίωση της χώρας μας που συνεχώς θα βυθίζεται στο χρέος. Μας περιμένουν συνεπώς πολλά χρόνια μαρασμού και κατάπτωσης αν δεν ξεσηκωθούμε να αποτινάξουμε τον ζυγό της ευρωενωσίτικης μαφίας με στόχο τη λαϊκή εξουσία.
Έτσι λοιπόν με τα νομοσχέδια τερατουργήματα, όπως χαρακτηρίζονται τα δύο νομοσχέδια για τα δάση και τους αιγιαλούς, κάνουν ένα ακόμη βήμα στην εμπορευματοποίηση των δασών των παραλιών και του δημόσιου πλούτου γενικότερα. Το νομοσχέδιο για τα «Δασικά οικοσυστήματα» στοχεύει στην «απελευθέρωση» εκατομμυρίων στρεμμάτων από τη δασική προστασία με την μετονομασία σε «χορτολιβαδικά» ώστε να παραδοθούν τζάμπα σε ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα στο όνομα της «βιώσιμης ανάπτυξης». Αίρει όλα τα εμπόδια για την αρπακτική δράση του μεγάλου κεφαλαίου στο συγκεκριμένο χώρο ώστε να αυξήσει τα κέρδη του σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος. Διευκολύνει την ανάπτυξη μεγάλων κτηνοτροφικών ομίλων σε βάρος των μικρών και μεσαίων κτηνοτρόφων. Νομιμοποιεί και αναγνωρίζει δικαιώματα ιδιοκτησίας, καταπατήσεων, επεκτάσεων σε δημόσιες δασικές εκτάσεις με χαμηλή θαμνώδη βλάστηση και δεν επιτρέπει να κηρύσσονται αναδασωτέες. Πράγμα που αποτελεί πρώτης τάξεως κίνητρο για τους εμπρηστές-καταπατητές. Πολύτιμες κατηγορίες δασικών εκτάσεων, όπως οι παραθαλάσσιες και παραλίμνιες και όσες βρίσκονται εντός περιοχών ΝATURA, δεν προστατεύονται πια από χρήσεις που μέχρι σήμερα απαγορεύονταν σ’ αυτές. Προβλέπονται νέες περίεργες κι επικίνδυνες χρήσεις (π.χ χώροι απόθεσης αποβλήτων) και νομιμοποιεί σωρεία παρανομιών ακόμα και στα τελείως αναγκαία για τις πόλεις μας πάρκα και άλση. Στην ίδια φιλοσοφία κινείται και το άλλο νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς αφού παραχωρεί ακόμη και περιοχές Natura, αρχαιολογικούς χώρους, μνημεία και επιτρέπει ολοκληρωτική κατάληψη παραλιών από επιχειρηματίες της αρπαχτής. Με ευκαιρία λοιπόν και πρόσχημα την κρίση, τολμούν και ισοπεδώνουν τα πάντα. Υιοθετούν ένα μοντέλο που άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία εφάρμοσαν τις προηγούμενες δεκαετίες και το εγκατέλειψαν ως εξαιρετικά ζημιογόνο, αφού πρώτα βέβαια τσιμενταρίστηκαν οι ακτές τους, καταστράφηκε το φυσικό περιβάλλον κι έφυγαν οι τουρίστες. Οι τουρίστες στη χώρα μας δεν έρχονται για να μπουν σε τσιμεντένια κουτιά, έρχονται για να απολαύσουν την παρθένα φύση και τις ομορφιές που σε άλλες χώρες έχει καταστρέψει η άναρχη καπιταλιστική «ανάπτυξη». Το φυσικό περιβάλλον αποτελεί το πιο δυνατό συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, ένας πραγματικός θησαυρός που οφείλουμε να προστατέψουμε από τις άγριες διαθέσεις των «επενδυτών» για να συνεχίσει να παρέχει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη ζωή μας. Αν δεν παρεμποδιστεί με κάθε τρόπο η ψήφιση ή η εφαρμογή αυτών των εγκληματικών νομοσχεδίων, οι συνέπειες για τον τόπο και τον λαό μας θα είναι μη αναστρέψιμες. Άραγε θα τολμήσουν οι ευρωλάγνες πλειοψηφίες των θιγόμενων δήμων της χώρας να πουν «όχι» στα σχέδια αυτά ξεσηκώνοντας και τους δημότες τους; Πολύ αμφιβάλω, καθώς τους υποσχέθηκαν ψίχουλα από τα κέρδη των επιχειρηματιών. Όσο λοιπόν η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη μέσα στην Ευρωένωση δεν υπάρχει καμία προοπτική εξόδου από την κρίση και ανάπτυξης σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Μέσα στο ευρώ είναι αδύνατη η επιβίωση της χώρας μας που συνεχώς θα βυθίζεται στο χρέος. Μας περιμένουν συνεπώς πολλά χρόνια μαρασμού και κατάπτωσης αν δεν ξεσηκωθούμε να αποτινάξουμε τον ζυγό της ευρωενωσίτικης μαφίας με στόχο τη λαϊκή εξουσία.
*Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης
Για τη Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Μεσσήνης
Για τη Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Μεσσήνης
