Ένας Έλληνας, ο Παύλος Ελευθεριάδης που διδάσκει στη νομική σχολή της Οξφόρδης, γράφει σε άρθρο του που δημοσιεύουν οι Financial Times, τις τρεις αιτίες που οδηγούν την χώρα στην καταστροφή.
Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο : Ελληνική «παράλυση»: Μίσος, κόμματα και… ΜΜΕ
»Γιατί η Ελλάδα υπνοβατεί προς την καταστροφή; Ως Έλλην πολίτης γνωρίζω εδώ και χρόνια την φρικτή κατάσταση της δημοσιονομικής μας θέσης. Το πολιτικό σύστημα όμως, απέτυχε να αντιδράσει, όπως απέτυχε να σχηματίσει και κυβέρνηση συνασπισμού. Οι εκλογές του Ιουνίου είναι ένα στοίχημα επειδή τα ακραία κόμματα έχουν την πρωτοβουλία. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Οι αιτίες βρίσκονται σε τρεις παράγοντες της ελληνικής πολιτικής ζωής που έχουν περάσει απαρατήρητοι.
Ο πρώτος είναι η καλλιέργεια του μίσους. Η κληρονομιά από τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 ήταν η συνεχής και ταπεινωτική δίωξη της αριστεράς. Η ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1950 ήταν βαθιά ιεραρχική σε όρους οικογένειας και τάξεων. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δημιουργήθηκε μία ακόμη ιεραρχία: Οι αριστεροί και άλλοι αντικομφορμιστές θεωρήθηκαν επικίνδυνοι και μη πατριώτες και διώχθηκαν από έναν μηχανισμό καταπίεσης που παροπλίστηκε μόνο με την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974.
Όταν οι Σοσιαλιστές κέρδισαν την εξουσία το 1981 δημιούργησαν μία νέα ιεραρχία. Έδωσαν στους αριστερούς υποστηρικτές τους θέσεις στον δημόσιο τομέα, προαγωγές και κρατικά συμβόλαια. Η δεξιά χαρακτηρίστηκε επικίνδυνη και μη πατριωτική.
Η ρητορική του μίσους συνεχίζεται και σήμερα. Η ελληνική δημόσια ζωή εξακολουθεί να είναι θεατρική και δηλητηριώδης. Τα κόμματα της αριστεράς χαρακτηρίζουν την στήριξη από την ΕΕ «πράξη βαρβαρότητας» και «έγκλημα». Τα κόμματα της άκρας δεξιάς καλούν τους φιλο-Ευρωπαίους ηγέτες «προδότες». Η ρητορική τους σπανίως αφορά τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση ή πως μπορεί να λυθεί. Ο σχηματισμός κυβέρνησης θα προκαλούσε την επίσημη οργή όλων.
Η κομματική αντιπαλότητα άνοιξε τον δρόμο και για τον δεύτερο παράγοντα: την επικράτηση της φιλοσοφίας της πλειοψηφίας. Η Ελλάδα έχει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα από το 1864. Με τις συνεχείς πολιτικές παρεμβάσεις όμως, επέβαλαν συνταγματικές και πολιτιακές μεταβολές που καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολο να σχηματιστεί κυβέρνηση συνασπισμού.
Οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι πλέον ριζικά πολιτικοποιημένοι και δουλοπρεπείς. Οι προμήθειες του Δημοσίου για υπηρεσίες και προϊόντα βρίσκονται τελικά υπό τον έλεγχο λίγων υπουργών. Οι κυβερνήσεις διορίζουν τους επικεφαλείς της δικαιοσύνης με κομματικά κριτήρια. Το αποτέλεσμα είναι ένα δυσλειτουργικό διοικητικό σύστημα που εξαρτάται για τα πάντα από την πολιτική.
Ο τρίτος πολιτικός παράγοντας είναι ο θάνατος του Τύπου. Μέχρι το 1989, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση ήταν κρατικά μονοπώλια. Μετά από σειρά ατελέσφορων δικαστικών μαχών, ορισμένοι επιχειρηματίες άρχισαν να μεταδίδουν τηλεοπτικό πρόγραμμα. Πρακτικά έκλεβαν συχνότητες. Η κυβέρνηση τότε δεν αντέδρασε. Το 1993 δόθηκαν σε οχτώ σταθμούς «προσωρινές άδειες», οι οποίες ανανεώθηκαν το 2007.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου