Το σχέδιο του Μανώλη Γλέζου για τις γερμανικές αποζημιώσεις

«Κτή­μα» της ευ­ρω­πα­ϊ­κής α­ρι­στε­ράς το ελ­λη­νι­κό αί­τη­μα για τις γερ­μα­νι­κές α­πο­ζη­μι­ώ­σεις. Με­τά το κα­λο­καί­ρι οι πρώ­τες κι­νή­σεις. Δη­λώ­σεις Μ. Γλέ­ζου στην D­e­u­t­s­c­he W­e­l­le.

Στα 92 του χρό­νια ο Μα­νώ­λης Γλέ­ζος συ­νε­χί­ζει την προ­σπά­θεια για δι­εκ­δί­κη­ση των γερ­μα­νι­κών α­πο­ζη­μι­ώ­σε­ων και ε­πι­βε­βαι­ώ­νει τις πλη­ρο­φο­ρί­ες ό­τι α­πό τον Σε­πτέμ­βριο το θέ­μα θα τε­θεί στο Ευ­ρω­πα­ϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο.Θα γί­νει κτή­μα της ‘­’­ό­λης Α­ρι­στε­ρά­ς” που εί­ναι στο Κοι­νο­βού­λιο και αύ­ξη­σε τη δύ­να­μή της

Για την α­κρί­βεια: η πο­λι­τι­κή ο­μά­δα της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Α­ρι­στε­ράς, στην ο­ποί­α α­νή­κει και ο ί­διος ως ευ­ρω­βου­λευ­τής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρό­κει­ται να θέ­σει το ζή­τη­μα στις Βρυ­ξέλ­λες ή το Στρα­σβούρ­γο με­τά το κα­λο­καί­ρι. Κατ΄αυ­τόν τον τρό­πο η δι­εκ­δί­κη­ση δεν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται σε στε­νό «ελ­λη­νι­κό» πο­λι­τι­κό πλαί­σιο, ε­πι­ση­μαί­νει ο Μα­νώ­λης Γλέ­ζος. Ω­στό­σο δεν ε­πι­θυ­μεί, προς το πα­ρόν, να α­πο­κα­λύ­ψει πε­ρισ­σό­τε­ρες λε­πτο­μέ­ρει­ες. «Ε­χου­με έ­να σχέ­διο, φυ­σι­κά δεν πρό­κει­ται να το πα­ρου­σι­ά­σου­με τώ­ρα για­τί εμ­πλου­τί­ζε­ται α­πό δι­ά­φο­ρες πλευ­ρές και δεν θέ­λω να το θέ­σω υ­πό­ψη α­κό­μη. Ε­να στοι­χεί­ο εί­ναι ό­τι θα γί­νει κτή­μα της ‘­’­ό­λης Α­ρι­στε­ρά­ς” που εί­ναι στο Κοι­νο­βού­λιο και αύ­ξη­σε τη δύ­να­μή της: α­πό 35 ευ­ρω­βου­λευ­τές έ­χου­με γί­νει 52. Εί­ναι ση­μαν­τι­κό» δη­λώ­νει ο έλ­λη­νας ευ­ρω­βου­λευ­τής στην D­e­u­t­s­c­he W­e­l­le.

Με πλα­κάτ για τους νε­κρούς της Γά­ζας

Ο ί­διος κά­νει λό­γο για «ο­φει­λές» και ό­χι για «α­πο­ζη­μι­ώ­σεις». Υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι ο ό­ρος «α­πο­ζη­μι­ώ­σεις» εί­ναι α­δό­κι­μος, για­τί δί­νει την εν­τύ­πω­ση ό­τι η δι­εκ­δί­κη­ση α­φο­ρά α­πλώς τη στιγ­μή της έ­νο­πλης σύγ­κρου­σης, ε­νώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ε­πε­κτεί­νε­ται και στα ε­πό­με­να χρό­νια της κα­το­χής.

Ε­τσι, ο ευ­ρω­βου­λευ­τής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μι­λά­ει για «ο­φει­λές» προς ι­δι­ώ­τες, κα­θώς και για τρί­α δι­α­φο­ρε­τι­κά εί­δη «ο­φει­λών» προς το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, τις ο­ποί­ες συ­νο­ψί­ζει ως ε­ξής: «Μί­α ο­φει­λή: η ε­πι­στρο­φή των αρ­πα­χθέν­των αρ­χαι­ο­λο­γι­κών θη­σαυ­ρών και έρ­γων τέ­χνης. Τε­λευ­ταί­α έ­μα­θα ό­τι άρ­χι­σε η ε­πι­στρο­φή. Δεν ξέ­ρω τί εί­δους ε­πι­στρο­φή εί­ναι αυ­τή, δεν το γνω­ρί­ζω α­κό­μα, αλ­λά λέ­ω ό­τι εί­ναι μί­α κα­λή αρ­χή. Το δεύ­τε­ρο θέ­μα εί­ναι αυ­τό που κα­τε­λό­γι­σε η 19μελής δι­α­συμ­μα­χι­κή ε­πι­τρο­πή στο Πα­ρί­σι το 1946. Για την Ελ­λά­δα κα­τε­λό­γι­σαν έ­να πο­σόν 7 δις 100 ε­κατ. δο­λα­ρί­ων χω­ρίς τους τό­κους. Αυ­τό σή­με­ρα με στοι­χεί­α που μας έ­δω­σε η Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος α­νέρ­χε­ται σε 108 δις χω­ρίς τους τό­κους, για την κα­τα­στρο­φή στην ε­θνι­κή οι­κο­νο­μί­α. Ε­πί­σης, το τρί­το προς το Δη­μό­σιο εί­ναι το α­ναγ­κα­στι­κό δά­νει­ο».

«Το θέ­μα θε­ω­ρεί­ται λή­ξαν» εί­ναι η θέ­ση του Βε­ρο­λί­νου

Αυ­τό δή­λω­σε πρό­σφα­τα ο γερ­μα­νός υ­πουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών Βόλ­φγκανγκ Σό­ιμ­πλε, ε­νώ μί­α ό­χι πο­λύ δι­α­φο­ρε­τι­κή δι­α­τύ­πω­ση εί­χε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει πα­λαι­ό­τε­ρα ο σο­σι­αλ­δη­μο­κρά­της καγ­κε­λά­ριος Γκέρ­χαρντ Σρέν­τερ. Ο Μα­νώ­λης Γλέ­ζος ε­πι­μέ­νει ό­τι η α­πάν­τη­ση του υ­πουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών δεν «κλεί­νει» το θέ­μα. «Λέ­ει ο Σό­ιμ­πλε δύ­ο πράγ­μα­τα. Το πρώ­το: το θέ­μα θε­ω­ρεί­ται λή­ξαν. Α­ρα ο­μο­λο­γεί ό­τι υ­πήρ­χε κι έ­χει λή­ξει και μέ­νει να μας πει πώς έ­λη­ξε και πό­τε έ­λη­ξε. Το δεύ­τε­ρο θέ­μα που θέ­τει εί­ναι: ας α­φή­σου­με το πα­ρελ­θόν και ας δού­με το μέλ­λον. Α­πάν­τη­ση: Πριν α­πό τρί­α χρό­νια πέ­τυ­χαν οι Γερ­μα­νοί και η Τσε­χί­α α­πο­ζη­μί­ω­σε ό­λους τους Σου­δή­τες Γερ­μα­νούς της Σου­δη­τί­ας που τους εί­χε κα­τα­σχέ­σει τις πε­ρι­ου­σί­ες. Εί­ναι πα­ρελ­θόν ή πα­ρόν αυ­τό;­».

Πριν α­πό τρί­α χρό­νια πέ­τυ­χαν οι Γερ­μα­νοί και η Τσε­χί­α α­πο­ζη­μί­ω­σε ό­λους τους Σου­δή­τες Γερ­μα­νούς της Σου­δη­τί­ας που τους εί­χε κα­τα­σχέ­σει τις πε­ρι­ου­σί­ες

Στον γερ­μα­νι­κό Τύ­πο έ­χουν δι­α­τυ­πω­θεί κα­τά και­ρούς σο­βα­ρές αν­τιρ­ρή­σεις στις α­ξι­ώ­σεις πε­ρί α­πο­ζη­μι­ώ­σε­ων. Δύ­ο εί­ναι τα πιο συ­νή­θη αν­τε­πι­χει­ρή­μα­τα: πρώ­τον, ό­τι δεν εί­ναι δυ­να­τόν να συ­νε­χί­ζε­ται η α­να­μό­χλευ­ση του πα­ρελ­θόν­τος ε­πί 70 χρό­νια με­τά τη λή­ξη του πο­λέ­μου. Και δεύ­τε­ρον, ό­τι το 1990, πριν α­πό την ε­πα­νέ­νω­ση της Γερ­μα­νί­ας υ­πε­γρά­φη η συν­θή­κη «2+4» α­πό τα δύ­ο γερ­μα­νι­κά κρά­τη και τις τέσ­σε­ρεις νι­κή­τρι­ες δυ­νά­μεις του πο­λέ­μου (Η­ΠΑ, Σο­βι­ε­τι­κή Έ­νω­ση, Μ.Βρε­τα­νί­α, Γαλ­λί­α) οι ο­ποί­ες εκ­προ­σω­πού­σαν και ό­λες τις υ­πό­λοι­πες συμ­μα­χι­κές δυ­νά­μεις και με αυ­τή τη συν­θή­κη πα­ρήλ­θαν οι ό­ποι­ες α­ξι­ώ­σεις α­πο­ζη­μι­ώ­σε­ων.

Ο Μα­νώ­λης Γλέ­ζος δι­α­φω­νεί: «Το δεύ­τε­ρο εί­ναι ου­σι­α­στι­κό ε­ρώ­τη­μα και α­παν­τώ: Λά­θος. Η Γερ­μα­νί­α α­πέ­φευ­γε να εκ­πλη­ρώ­σει τις υ­πο­χρε­ώ­σεις της ε­πει­δή ή­ταν δι­αι­ρε­μέ­νη στα δύ­ο. Πέ­τυ­χε το 4+2. Ο­ταν ε­νο­ποι­ή­θη­κε η Γερ­μα­νί­α, έ­στω και αρ­γο­πο­ρη­μέ­να, υ­πο­βά­λα­με τα χαρ­τιά, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δια του Γε­ωρ­γί­ου Α­λέ­ξαν­δρου Μαγ­κά­κη και με υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κων τον Κά­ρο­λο Πα­πού­λια τα έ­δω­σε. Α­ρα εί­μα­στε νό­μι­μα, εί­μα­στε εν­τά­ξει».

Α­πό τη Δι­ά­σκε­ψη των Πα­ρι­σί­ων στον Βάλ­τερ Ούλ­μπρι­χτ

Ε­κτε­νείς α­να­φο­ρές εί­χε προ­κα­λέ­σει στον γερ­μα­νι­κό Τύ­πο και η σύ­στα­ση ε­πι­τρο­πής για τον υ­πο­λο­γι­σμό και τη δι­εκ­δί­κη­ση των γερ­μα­νι­κών «α­πο­ζη­μι­ώ­σε­ων» α­πό το υ­πουρ­γεί­ο Οι­κο­νο­μι­κών.

Σύμ­φω­να με τις μέ­χρι στιγ­μής ε­κτι­μή­σεις, η ε­πι­τρο­πή θα πα­ρα­δώ­σει το πό­ρι­σμά της μέ­χρι τον Νο­έμ­βριο. Πάν­τως ο Μα­νώ­λης Γλέ­ζος υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι η ε­πι­τρο­πή εί­ναι μάλ­λον .­..πε­ριτ­τή. «Αυ­τά δεν με εν­δι­α­φέ­ρουν και πο­λύ» λέ­ει ο Ελ­λη­νας ευ­ρω­βου­λευ­τής στην D­e­u­t­s­c­he W­e­l­le. Τα θέ­μα­τα εί­ναι γνω­στά. Εί­ναι προ­κα­θο­ρι­σμέ­νο το πο­σόν α­πό τη δι­ε­θνή δι­ά­σκε­ψη των Πα­ρι­σί­ων και εί­ναι ε­πί­σης προσ­δι­ο­ρι­σμέ­νο το δά­νει­ο α­πό τους ί­διους τους Γερ­μα­νούς. Ε­γώ θα τα αλ­λά­ξω αυ­τά τα στοι­χεί­α; Τι τα θέ­λου­με ό­λα αυ­τά;­».

Ο ί­διος πι­στεύ­ει πάν­τως ό­τι η λύ­ση θα έρ­θει «α­πό τον γερ­μα­νι­κό λα­ό», ό­πως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά α­να­φέ­ρει. Α­να­ζη­τεί συμ­μα­χί­ες, ξε­κι­νών­τας α­πό την πο­λι­τι­κή του ο­μά­δα και τα γερ­μα­νι­κά συν­δι­κά­τα. Υ­πεν­θυ­μί­ζει μά­λι­στα ό­τι εί­χε θέ­σει το ζή­τη­μα α­πό το 1955, συ­νο­μι­λών­τας τό­τε με τον «ι­σχυ­ρό άν­δρα» της Α­να­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας Βάλ­τερ Ούλ­μπρι­χτ. «Ο­ταν το 1955 γι­ορ­τά­ζα­με σε ό­λον τον κό­σμο τα 10 χρό­νια α­πό τη λή­ξη του Β’ Παγ­κο­σμί­ου Πο­λέ­μου η Α­να­το­λι­κή Γερ­μα­νί­α με κά­λε­σε να πα­ρα­στώ στις τε­λε­τές στο α­να­το­λι­κό Βε­ρο­λί­νο» θυ­μά­ται ο Ελ­λη­νας ευ­ρω­βου­λευ­τής. «Τό­τε, ύ­στε­ρα και α­πό συ­νεν­νό­η­ση με το πο­λι­τι­κό γρα­φεί­ο του ΚΚΕ, πρό­βα­λα το αί­τη­μα των α­πο­ζη­μι­ώ­σε­ων και ως Ε­ΔΑ και ως ΚΚΕ. Στη συ­νάν­τη­ση που εί­χα με τον Ούλ­μπρι­χτ, α­νά­με­σα σε ό­λα τα άλ­λα που συ­ζη­τή­σα­με, του λέ­ω ‘­’­μην ξε­χνάς σύν­τρο­φε Ούλ­μπρι­χτ ό­τι πρέ­πει να πλη­ρώ­σε­τε κι αυ­τά που ο­φεί­λε­τε στην Ελ­λά­δα­”. Ε­μει­νε έκ­πλη­κτος».