Γύρω μας ,εδώ και χρόνια, αιώνες θα έλεγα ,παίζεται ένα ιδιόρρυθμο σκληρό παιχνίδι πόκερ. Μια παρτίδα σκάκι με παίκτες κρυφούς που ορίζουν τις ζωές μας. Τι κι αν μας δημιουργείτε η ψευδαίσθηση πως ο λαός κρατάει τη μοίρα στα χέρια του; Η σκληρή πραγματικότητα αποδεικνύει πως σε όλα τα τεκταινόμενα είμαστε δυστυχώς θεατές.Ας μην κοροϊδευόμαστε είναι πλέον ξεκάθαρο πως η γνώμη του ισχυρού είναι νόμος. Παρόλο που διατυμπανίζουμε την ελευθερία μας, κοκορευόμαστε για την πρόοδο του πολιτισμού μας ,δεν παύουμε να είμαστε εγκλωβισμένοι σε αόρατα κλουβιά. Όχι ο κόσμος αυτός δεν είναι σμιλεμένος από τις ελπίδες των πολλών αλλά από τα συμφέροντα των λίγων.
Έτσι και τώρα…Τι κι αν είπαμε σαν λαός το μεγάλο ”όχι” στο δημοψήφισμα; Τίποτα δεν μοιάζει να μπορεί να αλλάξει. Από ότι φαίνεται τα ”όχι ”πλέον δεν φτάνουν για να αλλάξουν τον κόσμο.
Η αλλαγή που τόσο προσδοκούμε δεν θα έρθει με άλλο μέσο παρά με προσωπικό αγώνα. Ενάντια σε κάθε μας ελλάτωμα ,σε κάθε αγκάθι που παραμένει στην ψυχή μας. Μόνο αυτό μπορούμε πλέον να κάνουμε στον ”δημοκρατικό” μας κόσμο.
Μα αυτό εν τέλει ίσως να είναι και το ιδανικό. Μακριά από φανατισμούς μίση και πάθη, ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος για να βρούμε τον εαυτό μας. Γιατί όπως λέει και ένα ρητό χθες ήμουν έξυπνος και ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, σήμερα είμαι σοφός και θέλω να αλλάξω τον εαυτό μου!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου