Συναντήσεις. Στη ζωή καθένας μας μέλλει να κάνει πολλές. Πόσες όμως από αυτές τις συναντήσεις και τις συζητήσεις που επακολουθούν μας επηρεάζουν πραγματικά; Λένε πως σαν μιλήσεις με ένα νέο ίσως ξαφνιαστείς. Και όντως αυτό συμβαίνει. Μερικοί νέοι ξεπερνούν το νεαρό της ηλικίας τους και βγάζουν μια ωριμότητα που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Ειδικά σε χρόνια, χρόνια γενικής αμφισβήτησης αξίζει να ακούσουμε και τη φωνή νέων ανθρώπων που παρόλο που βιώνουν το γκρίζο, τολμούν και χρωματίζουν με τα δικά τους φωτεινά χρώματα το μέλλον. Και ένα τέτοιο άτομο είναι και η Σταυρούλα Δικαίου.
Η Σταυρούλα είναι φοιτήτρια θεατρολογίας στο Ναύπλιο. Ακούγοντας τη σχολή που επέλεξε ξαφνιάζομαι. Να, και μια κοπέλα που τολμά και ακολουθεί τα όνειρα της, σκέφτομαι. Και τότε αυτόματα στο μυαλό μου έρχεται η οικονομική κρίση. Πως είναι η φοιτητική ζωή στα χρόνια της κρίσης; ρωτώ. Υπέροχη. Σίγουρα έχει δυσκολίες αλλά τα βολεύουμε. Έχουμε μάθει να κάνουμε οικονομία, κόβοντας τα περιττά έξοδα. Καμιά φορά η ζωή με λιγότερα είναι καλύτερη. Με τα υπόλοιπα παιδιά δενόμαστε περισσότερο, περνάμε διασκεδαστικά αλλά και πιο ουσιαστικά. Πιο πολύ παρείστικα, μου απαντά αυθόρμητα. Στη φωνή της διακρίνεται ο ενθουσιασμός και η αλήθεια. Και ακούγοντας την-και παρόλο που η ίδια διαφωνεί-θεωρώ πως η γενιά μας έχει ωριμάσει και αρχίζει επιτέλους να γίνεται πιο συνειδητοποιημένη.
Αφήνω όμως την κρίση και ρωτώ να μάθω για τη σχολή της. Η Σταυρούλα αλλάζει ξαφνικά όψη, αρχίζει να λάμπει ολόκληρη. Ζητώ να μάθω κάτι που από την αρχή ήθελα, πως τόλμησε να διαλέξει μια σχολή που δεν έχει και τόσο ‘’σίγουρο”-αν υπάρχει ακόμα αυτός ο όρος-μέλλον. Ήταν το όνειρό μου, μου απαντά. Το ακολούθησα γιατί πιστεύω, πως όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, όσες απογοητεύσεις και αν έρθουν, δεν το βάζεις κάτω. Και το μέλλον σου επαγγελματικά το έχεις σκεφτεί; συνεχίζω ρωτώντας. Επιθυμώ να ακολουθήσω το επάγγελμα του τηλεκριτικού και να ασχοληθώ και με την φωτογραφία, που είναι το χόμπι μου. Θέλω μέσα από τη σχολή μου να μάθω όσο γίνεται περισσότερα, ώστε να βγω στην αγορά εργασίας έτοιμη και από εκεί και πέρα έχει ο Θεός, μου λέει. Και το εξωτερικό; Το έχεις σκεφτεί, ζητώ επίμονα να μάθω. Η απάντηση που πήρα με άφησε έκπληκτη. Δεν θα ήθελα να εγκαταλείψω τη χώρα μου τώρα που με έχει ανάγκη. Το τελευταίο που χρειάζεται η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι μια αφαίμαξη τύπου 60′. Εδώ πρέπει να μείνουμε διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο για εμάς αλλά και για τον τόπο μας, μου λέει. Λόγια γενναία από μια γενιά που τολμά και ονειρεύεται.
Αυτός ο συνειρμός μου δίνει και αφορμή για να κλείσω τη συζήτησης μας. Κάνω έτσι λοιπόν την τελευταία ερώτηση. Τι σημαίνει Σταυρούλα για σένα το όνειρο; Το να κάνεις όνειρα σε βοηθά ν γίνεται καλύτερος άνθρωπος και το να βρίσκεις τη δύναμη να τα πραγματοποιήσεις σε κάνει θαρραλέο. Και τι άλλο παρά σωστούς ανθρώπους και γενναίους έχει ανάγκη η κοινωνία μας σήμερα; μου απαντά, δίνοντας μου τον ιδανικότερο επίλογο στη συζήτηση μας.
Λένε πως σαν συζητήσεις με έναν νέο μαθαίνεις πολλά. Είναι αυτή η πίστη ,που οι νέοι διαθέτουν και η ωριμότητα που σε αφήνει άφωνο. Μα πάνω από όλα είναι η δύναμη να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι έχοντας την πεποίθηση πως όλα θα πάνε καλά. Και αν όλοι διδασκόμαστε κάτι από αυτή την ανιδιοτελή αγάπη για τη ζωή που οι νέοι έχουν ο κόσμος θα ‘ταν πολύ καλύτερος, δεν συμφωνείτε; Γιατί εν τέλει έχουμε όλοι δικαίωμα στο όνειρο...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου