ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ δεν γνωρίζουν, το TED είναι μία μη κερδοσκοπική οργάνωση αφιερωμένη στη διάδοση αξιόλογων ιδεών (Ideas Worth Spreading). Ξεκίνησε πριν από 25 περίπου χρόνια στην Καλιφόρνια και επεκτάθηκε μέχρι σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο πνεύμα των ιδεών που αξίζει να διαδοθούν, το TEDx είναι ένα πρόγραμμα από τοπικές, αυτο-οργανωμένες εκδηλώσεις που φέρνουν τους ανθρώπους μαζί για να μοιραστούν ένα TED-σαν εμπειρία. Στο πλαίσιο της φετινής θεματικής “limits” το TEDxKalamata σε συνεργασία με τη Høly ανέθεσε σε δημιουργούς από όλο τον κόσμο και με διαφορετικό υπόβαθρο να εκφράσουν και να αποτυπώσουν την προσωπική τους ενόρμηση και αντίληψη των “ορίων”. Σήμερα, εμείς σας παρουσιάζουμε τον Daniel Campos, έναν από τους ομιλητές του TEDxkalamata.
Ο Daniel “Cloud” Campos, είναι χορευτής, χορογράφος, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Το ευρύ κοινό τον γνώρισε μέσα από τις συναυλίες και τα βίντεο κλιπ της Μαντόνα, όπου ήταν ένας από τους χορευτές. Παθιασμένος, ταλαντούχος και αφοσιωμένος o Daniel μάλλον γεννήθηκε για να λέει ιστορίες. Γι’ αυτό θα μιλήσει σήμερα στο TEDxKalamata, για τις εμπειρίες του και για το πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος τα όρια. Λίγο πριν την ομιλία του στο tedx, εμείς μιλήσαμε μαζί του και μοιράστηκε μαζί μας τις εμπειρίες του, το αληθινό του πάθος, τα επόμενα σχέδια του και κάποιες από τις σκέψεις του γύρω από τα όρια.
ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ
ΤΟ ΟΡΑΜΑ…
ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ
ΤΟ ΟΡΑΜΑ…
● Είσαι χορευτής, χορογράφος, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Όλοι αυτοί οι ρόλοι σου συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο ή έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους;
«Στην πραγματικότητα συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο τέλεια επειδή οδηγούν από το ένστικτο και το συναίσθημα σε ένα όραμα που είναι υπεράνω όλων. Ο χορός είναι μια γλώσσα από μόνη της και η χορογραφία χρησιμοποιείται για να οργανώσει τη γλώσσα του χορού σε μια κατανοητή ιστορία, όπου η υποκριτική μπορεί να αποτελεί μέρος για να πει την ιστορία συναισθηματικά. Αλλά για να έρθουν όλα μαζί, η κατεύθυνση της ιστορίας θα πρέπει να είναι σε αρμονία με κάθε μέρος του οράματος. Ένας στενός μου φίλος έλεγε ότι οι καλύτεροι σκηνοθέτες είναι αυτοί που μπορούν και χειρίζονται και κάνουν δικό τους κάθε τμήμα. Έτσι, πιστεύω ότι όσα περισσότερα γνωρίζεις τόσο πιο ικανός γίνεσαι ώστε να βρεις το αληθινό σου όραμα στη ζωή».
ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ…
● Ποιο είναι το αληθινό σου πάθος;
«Αν πρέπει να διαλέξω ένα, τότε το να λέω ιστορίες. Ιστορίες ευτυχίας, γέλιου, δημιουργικότητας, με συναισθήματα, με δυνατά μηνύματα και με απλότητα με βαθιά νοήματα. Αυτό που αγαπώ περισσότερο στο να λέω ιστορίες, είναι ότι υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι για να διηγηθείς μια ιστορία. Μέσα από εικόνες, χορό, μουσική, υποκριτική, σκηνοθεσία και ούτω καθεξής. Είναι ατελείωτοι!».
● Η πιο αστεία εμπειρία σου πάνω στη σκηνή;
«Χμμ, λοιπόν δεν είναι τόσο αστεία γιατί πραγματικά πόνεσα πολύ, αλλά τώρα μπορώ και γελάω γιατί ήταν 10 χρόνια πριν και τώρα είμαι καλά (γέλια). Τότε δούλευε για μια ομάδα που λεγόταν G-Force. Κάναμε ένα street show 4 άτομα με break dance στα Universal Studios Florida. Ένα από τα κύρια σημεία μας εμφάνιση μας ήταν ένα κόλπο που ονομαζόταν “Ελικόπτερο τριών ανθρώπων”, όπου ένας χορευτής (εγώ), πηδούσε με άλμα στους ώμους κάποιου άλλου χορευτή (που ήταν βάση) και μετά ένας τρίτος χορευτής άρπαζε τα πόδια του χορευτή που ήταν στην κορυφή (τα δικά μου). Τότε ο χορευτής που ήταν η βάση , άρχισε να στριφογυρίζει ενώ εγώ που ήμουν στην κορυφή, έγερνα προς τα πίσω και ο τρίτος χορευτής σήκωνε τα πόδια του δημιουργώντας ένα ελικόπτερο σαν κόλπο. Ο κόσμος συνήθως ζητωκραύγαζε όταν φτάναμε στην τελική ταχύτητα. Έτσι, κάνοντας αυτό το κόλπο πολλές φορές άρχισα να μη σκέφτομαι τους κινδύνους πίσω από αυτή τη θανατηφόρα παγίδα… και ξέχασα να δέσω τα παπούτσια μου. Στη μέση λοιπόν του κόλπου όπου είχαμε φτάσει στην τελική ταχύτητα και ο κόσμος χειροκροτούσε, άρχισα να νιώθω τα παπούτσια μου αν γλιστράνε από τα πόδια μου. Έπρεπε να φωνάξω “πιο σιγά…” και το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι είχαν φύγει τα παπούτσια μου και ήμουν μακριά σαν μια κούκλα κουρελιών σε ένα δικό μου one man show ελικοπτέρου, στριφογυρνώντας εκτός ελέγχου και να συντρίβομαι σκληρά στην άσφαλτο υπό τον ήχο του λαχανιασμένου κοινού που σίγησε. Ανασηκώθηκα σιγά σιγά με ένα βαθύ πόνο στην ουρά των οστών μου, με το κεφάλι κάτω καθώς έκανα νόημα στο κοινό “Μισό λεπτό”. Όπως κοιτούσα κάτω είδα ένα ζευγάρι πόδια μπροστά μου. Κοίταξα ψηλά και ήταν ο κάτω χορευτής που με κοιτούσε με τα παπούτσια μου στο χέρι του. Τη στιγμή που μου τα έδινε, ακούμε το διευθυντή μας από τα παρασκήνια να φωνάζει “Το σόου πρέπει να συνεχίσει!” (γέλια)».
ΜΕ ΕΜΠΝΕΟΥΝ
ΟΙ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΙ…
● Τι σε εμπνέει;
«Όταν κάποιος ακολουθεί αυτό που πραγματικά τον παθιάζει. Αλλά επίσης, εμπνέομαι και από αυτούς που φοβούνται να ακολουθήσουν το αληθινό τους πάθος. Με κάνει να παλεύω για να συνεχίσω να κυνηγάω τα όνειρα μου με την ελπίδα να εμπνεύσω αυτούς να κυνηγήσουν τα δικά τους».
● Τα όρια στο σώμα μας τίθενται από εμάς ή το σώμα θέτει τα δικά του όρια;
«Σαφώς, υπάρχουν όρια στο ανθρώπινο σώμα αλλά κανένα που να μη μπορεί να ξεπεραστεί με εξέλιξη, δοκιμές και λάθη, επιμονή και πάνω από όλα με το μυαλό. Όταν ξεκίνησα να χορεύω, ονειρευόμουν συνέχεια κινήσεις που θεωρούσα ακατόρθωτες και χρόνια μετά όχι μόνο κάποιος έκανε αυτές τις κινήσεις αλλά τις πήγαινε και ένα βήμα παραπέρα από ό,τι είχα ποτέ φανταστεί. Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικοί. Δημιουργηθήκαμε για να διευρύνουμε τους ορίζοντες της φαντασίας μας και να σπάμε τα όρια που θέσαμε στους εαυτούς μας. Το έχουμε αποδείξει από τη γέννηση μας».
● Υπάρχουν όρια στο χορό;
«Είναι πραγματικά ατελείωτο. Το μοναδικό όριο που μπορείς να πεις ότι υπάρχει, είναι ότι δεν είναι. Το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμα είναι να πετάμε. Αλλά και αυτό δεν θα μετρούσε ακόμα και αν κάποιος το έκανε, επειδή οι χορευτές ανήκουν στο πάτωμα έτσι κι αλλιώς».
● Πες μας ένα δικό σου όριο.
«Σκέφτομαι πολύ και μερικές φορές η υπερβολική μου σκέψη, ανοίγει πόρτες για αμφισβήτηση και με ξεγελάει να φύγω μακριά από κάτι που ήταν απολύτως εφικτό».
● Τα σχέδια σου για το μέλλον;
«Πάρα πολλά! Κάτι που είναι καλό. Αλλά το πρώτο είναι να κάνω την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία, που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Πάντα ήθελα να κάνω ένα one man show και μετά το TEDxKalamata μου πυροδότησε αυτή την ιδέα πάλι. Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να δημιουργήσω και να διευθύνω ένα πρωτότυπο μιούζικαλ στο Broadway και ίσως να παίξω και ένα ρόλο σε αυτό. Τα ενδεχόμενα πιστεύω είναι ατελείωτα, ειδικά με την καλύτερη φίλη, δημιουργική συνεργάτιδα και σύζυγο μου, Ταμάρα, δίπλα μου. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος για το μέλλον!».
«Στην πραγματικότητα συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο τέλεια επειδή οδηγούν από το ένστικτο και το συναίσθημα σε ένα όραμα που είναι υπεράνω όλων. Ο χορός είναι μια γλώσσα από μόνη της και η χορογραφία χρησιμοποιείται για να οργανώσει τη γλώσσα του χορού σε μια κατανοητή ιστορία, όπου η υποκριτική μπορεί να αποτελεί μέρος για να πει την ιστορία συναισθηματικά. Αλλά για να έρθουν όλα μαζί, η κατεύθυνση της ιστορίας θα πρέπει να είναι σε αρμονία με κάθε μέρος του οράματος. Ένας στενός μου φίλος έλεγε ότι οι καλύτεροι σκηνοθέτες είναι αυτοί που μπορούν και χειρίζονται και κάνουν δικό τους κάθε τμήμα. Έτσι, πιστεύω ότι όσα περισσότερα γνωρίζεις τόσο πιο ικανός γίνεσαι ώστε να βρεις το αληθινό σου όραμα στη ζωή».
ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ…
● Ποιο είναι το αληθινό σου πάθος;
«Αν πρέπει να διαλέξω ένα, τότε το να λέω ιστορίες. Ιστορίες ευτυχίας, γέλιου, δημιουργικότητας, με συναισθήματα, με δυνατά μηνύματα και με απλότητα με βαθιά νοήματα. Αυτό που αγαπώ περισσότερο στο να λέω ιστορίες, είναι ότι υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι για να διηγηθείς μια ιστορία. Μέσα από εικόνες, χορό, μουσική, υποκριτική, σκηνοθεσία και ούτω καθεξής. Είναι ατελείωτοι!».
● Η πιο αστεία εμπειρία σου πάνω στη σκηνή;
«Χμμ, λοιπόν δεν είναι τόσο αστεία γιατί πραγματικά πόνεσα πολύ, αλλά τώρα μπορώ και γελάω γιατί ήταν 10 χρόνια πριν και τώρα είμαι καλά (γέλια). Τότε δούλευε για μια ομάδα που λεγόταν G-Force. Κάναμε ένα street show 4 άτομα με break dance στα Universal Studios Florida. Ένα από τα κύρια σημεία μας εμφάνιση μας ήταν ένα κόλπο που ονομαζόταν “Ελικόπτερο τριών ανθρώπων”, όπου ένας χορευτής (εγώ), πηδούσε με άλμα στους ώμους κάποιου άλλου χορευτή (που ήταν βάση) και μετά ένας τρίτος χορευτής άρπαζε τα πόδια του χορευτή που ήταν στην κορυφή (τα δικά μου). Τότε ο χορευτής που ήταν η βάση , άρχισε να στριφογυρίζει ενώ εγώ που ήμουν στην κορυφή, έγερνα προς τα πίσω και ο τρίτος χορευτής σήκωνε τα πόδια του δημιουργώντας ένα ελικόπτερο σαν κόλπο. Ο κόσμος συνήθως ζητωκραύγαζε όταν φτάναμε στην τελική ταχύτητα. Έτσι, κάνοντας αυτό το κόλπο πολλές φορές άρχισα να μη σκέφτομαι τους κινδύνους πίσω από αυτή τη θανατηφόρα παγίδα… και ξέχασα να δέσω τα παπούτσια μου. Στη μέση λοιπόν του κόλπου όπου είχαμε φτάσει στην τελική ταχύτητα και ο κόσμος χειροκροτούσε, άρχισα να νιώθω τα παπούτσια μου αν γλιστράνε από τα πόδια μου. Έπρεπε να φωνάξω “πιο σιγά…” και το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι είχαν φύγει τα παπούτσια μου και ήμουν μακριά σαν μια κούκλα κουρελιών σε ένα δικό μου one man show ελικοπτέρου, στριφογυρνώντας εκτός ελέγχου και να συντρίβομαι σκληρά στην άσφαλτο υπό τον ήχο του λαχανιασμένου κοινού που σίγησε. Ανασηκώθηκα σιγά σιγά με ένα βαθύ πόνο στην ουρά των οστών μου, με το κεφάλι κάτω καθώς έκανα νόημα στο κοινό “Μισό λεπτό”. Όπως κοιτούσα κάτω είδα ένα ζευγάρι πόδια μπροστά μου. Κοίταξα ψηλά και ήταν ο κάτω χορευτής που με κοιτούσε με τα παπούτσια μου στο χέρι του. Τη στιγμή που μου τα έδινε, ακούμε το διευθυντή μας από τα παρασκήνια να φωνάζει “Το σόου πρέπει να συνεχίσει!” (γέλια)».
ΜΕ ΕΜΠΝΕΟΥΝ
ΟΙ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΙ…
● Τι σε εμπνέει;
«Όταν κάποιος ακολουθεί αυτό που πραγματικά τον παθιάζει. Αλλά επίσης, εμπνέομαι και από αυτούς που φοβούνται να ακολουθήσουν το αληθινό τους πάθος. Με κάνει να παλεύω για να συνεχίσω να κυνηγάω τα όνειρα μου με την ελπίδα να εμπνεύσω αυτούς να κυνηγήσουν τα δικά τους».
● Τα όρια στο σώμα μας τίθενται από εμάς ή το σώμα θέτει τα δικά του όρια;
«Σαφώς, υπάρχουν όρια στο ανθρώπινο σώμα αλλά κανένα που να μη μπορεί να ξεπεραστεί με εξέλιξη, δοκιμές και λάθη, επιμονή και πάνω από όλα με το μυαλό. Όταν ξεκίνησα να χορεύω, ονειρευόμουν συνέχεια κινήσεις που θεωρούσα ακατόρθωτες και χρόνια μετά όχι μόνο κάποιος έκανε αυτές τις κινήσεις αλλά τις πήγαινε και ένα βήμα παραπέρα από ό,τι είχα ποτέ φανταστεί. Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικοί. Δημιουργηθήκαμε για να διευρύνουμε τους ορίζοντες της φαντασίας μας και να σπάμε τα όρια που θέσαμε στους εαυτούς μας. Το έχουμε αποδείξει από τη γέννηση μας».
● Υπάρχουν όρια στο χορό;
«Είναι πραγματικά ατελείωτο. Το μοναδικό όριο που μπορείς να πεις ότι υπάρχει, είναι ότι δεν είναι. Το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμα είναι να πετάμε. Αλλά και αυτό δεν θα μετρούσε ακόμα και αν κάποιος το έκανε, επειδή οι χορευτές ανήκουν στο πάτωμα έτσι κι αλλιώς».
● Πες μας ένα δικό σου όριο.
«Σκέφτομαι πολύ και μερικές φορές η υπερβολική μου σκέψη, ανοίγει πόρτες για αμφισβήτηση και με ξεγελάει να φύγω μακριά από κάτι που ήταν απολύτως εφικτό».
● Τα σχέδια σου για το μέλλον;
«Πάρα πολλά! Κάτι που είναι καλό. Αλλά το πρώτο είναι να κάνω την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία, που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Πάντα ήθελα να κάνω ένα one man show και μετά το TEDxKalamata μου πυροδότησε αυτή την ιδέα πάλι. Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να δημιουργήσω και να διευθύνω ένα πρωτότυπο μιούζικαλ στο Broadway και ίσως να παίξω και ένα ρόλο σε αυτό. Τα ενδεχόμενα πιστεύω είναι ατελείωτα, ειδικά με την καλύτερη φίλη, δημιουργική συνεργάτιδα και σύζυγο μου, Ταμάρα, δίπλα μου. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος για το μέλλον!».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου