Η σημερινή πραγματικότητα είναι απλά τραγική… Για την ιστορία μας, για την ταυτότητά μας, για το εθνικό μας αίσθημα που πάντα όταν ήμασταν παιδιά μας κυρίευε και μας έκανε να αισθανόμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και να το φωνάζουμε. Έστω και τέτοιες ημέρες ξεκινούσε από τα σχολεία, έστω με τις διάφορες εκδηλώσεις, έστω με τις σημαίες κρεμασμένες στα μπαλκόνια (αλήθεια πόσες αντικρίζετε εσείς σήμερα;;;) μια ανάταση της υπερηφάνειας μας, με τις εθνικές μας επετείους να αποτελούν το σημείο αναφοράς για αυτήν. Σήμερα τιμούμε το έπος του ’40, όλους αυτούς τους ήρωες που πολέμησαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι. Και οι νέοι μας σήμερα δεν γνωρίζουν καν τι ακριβώς έγινε.Ξέρουν τη lady gaga την jennifer aniston και τους έχουν ως είδωλα και πρότυπα και όλα τα τραγούδια του οιουδήποτε απίθανου… και δεν ξέρουν τους ήρωές μας και το «παιδιά της Ελλάδος παιδιά». Καταφέρανε λοιπόν στην Ελλάδα του 2010 να μας έχουν πρώτο φάτσα-μπούκα και πολυσημαίνων(!!!) πρόσωπο στα μάτια μας τον Ντομινίκ Στρος Καν και κάθε μέρα να μας ενημερώνουν πως… ξύπνησαν οι Βρυξέλλες και πώς κοιμήθηκαν οι αξιωματούχοι τους και εάν θα ρίξουν καμιά καλή… ζαριά σήμερα για την Ελλάδα, και από εκεί να ξεκινά η καθημερινότητά μας (γιατί εάν θα έχει καμία επιφοίτηση ο Ντομινίκ σου λέει θα σκάσει ένα ακόμη μνημόνιο…). Καταφέρανε να μας έχουν όπως πολύ αυθόρμητα λέει ο απλός κόσμος «…χεσμένους». Αυτή την Ελλάδα χωρίς όραμα, ιδανικά για την ταυτότητά της, χωρίς υπερηφάνεια στα βήματα των παιδιών μας στην σημερινή παρέλαση, ήρθε επιτέλους η ώρα να αποφασίσουμε όλοι μας, εάν τη θέλουμε. ΑΕΡΑΑΑΑΑ….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου