Από τις αρχές της νέας χιλιετίας βιώνουμε μία επώδυνη και συνεχώς επιδεινούμενη καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος, με εκτεταμένες πυρκαγιές δασικών εκτάσεων χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του ελληνικού κράτους.
Από τις αρχές της νέας χιλιετίας βιώνουμε μία επώδυνη και συνεχώς επιδεινούμενη καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος, με εκτεταμένες πυρκαγιές δασικών εκτάσεων χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του ελληνικού κράτους.
Η κατάσταση όπως έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα, λαμβανομένης υπόψη και της κλιματικής αλλαγής, προοιωνίζεται εξαιρετικά δυσοίωνη για το μέλλον της χώρας και ως εκ τούτου απαιτούνται αποτελεσματικές θεσμικές παρεμβάσεις για την προστασία του δασικού μας πλούτου.
Η εμπειρία των πρόσφατων μεγάλων πυρκαγιών έδειξε ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση δεν εξαρτάται μόνο από τη διαθεσιμότητα ενός πλήθους επίγειων και εναέριων μέσων, αλλά από τη δημιουργία και τη λειτουργία ενός οργανωμένου εθνικού μηχανισμού πρόληψης πυρκαγιών.
Στην Ελλάδα, όπου το 80% της γεωγραφικής έκτασης είναι ορεινή και καλύπτεται από περίπου 7,5 εκατομμύρια εκτάρια δάσους, απαιτείται επειγόντως μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για τη δασοπροστασία. Και η ανάπτυξη μιας τέτοιας εθνικής στρατηγικής απαιτεί επείγουσες διατάξεις για την αποκατάσταση των υπηρεσιών δασοπυρόσβεσης και αγροφυλακής.
Με την ψήφιση νόμου το 1998 (νόμος 2612/1998), η δασοπυρόσβεση αφαιρέθηκε από τη δικαιοδοσία της Δασικής Υπηρεσίας και τέθηκε στη δικαιοδοσία του Πυροσβεστικού Σώματος. 
Η απόφαση αυτή αποσκοπούσε, φυσικά, στη μείωση των δαπανών για τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και στην εξάλειψη του υφέρποντος ανταγωνισμού μεταξύ των δύο υπηρεσιών. Ωστόσο, σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση της δασικής υπηρεσίας, το πυροσβεστικό σώμα αποδείχθηκε εξαιρετικά αναποτελεσματικό στην πρόληψη και την κατάσβεση πυρκαγιών, καθώς δεν διέθετε σημαντικές εξειδικευμένες γνώσεις για το δασικό οικοσύστημα.
Η Αγροφυλακή ήταν μια υπηρεσία στενά συνδεδεμένη με την παραδοσιακή οργάνωση και λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν ο νόμος για την ίδρυση της Ελληνικής Αστυνομίας (Ν. 1481/1984) ανέθεσε το έργο της Αγροφυλακής στα λεγόμενα Κοινοτικά Φυλάκια της Περιφερειακής Νομαρχιακής Διεύθυνσης, Είχε επιτύχει εξαιρετικά αποτελέσματα στην προστασία της ελληνικής υπαίθρου από τις πυρκαγιές. 
Έτσι, η παραδοσιακή Αγροφυλακή, η οποία ιδρύθηκε επί Όθωνα, λειτούργησε ανελλιπώς για περισσότερο από ενάμιση αιώνα και προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στην πρόληψη των πυρκαγιών στην ελληνική ύπαιθρο, επρόκειτο να διακοπεί, δεδομένης της ευαισθησίας του προσωπικού της Αγροφυλακής και των εγγενών δεσμών του με τους τόπους στους οποίους είχε αφιερώσει τη ζωή του.
Αναμφίβολα, η αφαίρεση των αρμοδιοτήτων πυρόσβεσης από τη Δασική Υπηρεσία και η κατάργηση της Αγροφυλακής στέρησε από τις κρατικές υπηρεσίες μια πολύτιμη υπηρεσία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των πυρκαγιών, τόσο στην αγροτική όσο και στην ορεινή Ελλάδα.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη της επανασύστασης των υπηρεσιών δασοπυρόσβεσης και της αγροφυλακής, καθώς και του εξοπλισμού αυτών των υπηρεσιών με σύγχρονα μέσα και τεχνολογία, έτσι ώστε να περιοριστούν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν κάθε χρόνο για εκδήλωση πυρκαγιών, που καταστρέφουν την κρατική οικονομία και διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου