Αναρωτιέμαι πόσοι από τους μαθητές γνωρίζουν την αττική σύνταξη στον τίτλο. Δεν μιλώ για εκείνους που στοχεύουν να μπουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μιλώ για όλους. Και αναρωτιέμαι τι πραγματικά ενδιαφέρει τους ιθύνοντες όχι μόνο ως προς την Παιδεία, αλλά και ως προς τις γενικές γνώσεις που υποτίθεται ότι πρέπει να έχουν οι απόφοιτοι Λυκείου.
Εκλογές εν τω μέσω του έτους, νέα κυβέρνηση, νέα εκπαιδευτικά ήθη. Όχι ότι οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι. Απλώς δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν παίρνει το υπουργείο τον χρόνο του. Και οι μαθητές, στη μέση της χρονιάς, εκεί που είχαν κάνει τον προγραμματισμό τους, βρέθηκαν για άλλη μία φορά στη μέση. Πειραματόζωα σε ένα πείραμα δίχως αποτέλεσμα. Η ζημιά στην Παιδεία δεν έχει ζωή δύο μηνών, αλλά πολλών ετών. Και τούτο διότι πάσχει από μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.
Κάθε φορά που αλλάζουν τα πολιτικά πράγματα, αλλάζει και το σύστημα εισαγωγής των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εφέτος, ενώ οι μαθητές της Α' και Β' Λυκείου προετοιμάζονταν για τις πανελλαδικού χαρακτήρα εξετάσεις τους, η βαθμολογία στις οποίες θα συνυπολογιζόταν στην επίδοσή τους για την εισαγωγή στα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα, πληροφορήθηκαν από τον Φεβρουάριο ότι δεν θα δώσουν εξετάσεις. Η προετοιμασία, δηλαδή, από το καλοκαίρι πήγε χαμένη. Και από την άλλη, χαρές και πανηγύρια που δεν θα υποβληθούν τα παιδιά στη βάσανο της Τράπεζας Θεμάτων και δεν θα έχουν το άγχος των εξετάσεων από τώρα. Όσο πιο εύκολο, τόσο καλύτερα. Μήπως, όμως, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι;
Οι μαθητές της Β' Λυκείου, που είχαν κάνει έναν πιο σοβαρό προγραμματισμό, πρέπει να περιμένουν και να περιμένουν τις ανακοινώσεις του υπουργείου για το πώς στον άνεμο θα δώσουν τις εξετάσεις τους στην Γ' Λυκείου. Και γιατί; Σύμφωνα με το σύστημα του «Νέου Λυκείου» που ίσχυε, τα παιδιά αυτά στη Β' Λυκείου δεν διδάσκονται καθόλου Λατινικά στα μαθήματα προσανατολισμού Ανθρωπιστικών Σπουδών ούτε Χημεία στα μαθήματα προσανατολισμού Θετικών Σπουδών. Ωστόσο, του χρόνου, στην Γ' Λυκείου, θα δώσουν στις Πανελλαδικές και Λατινικά και Χημεία. Αυτοί οι μαθητές, δεν θα πρέπει να καλύψουν μια τεράστια ύλη, προκειμένου να αντεπεξέλθουν; Δεν θα τρέξουν στα φροντιστήρια; Θα τρέξουν.
Σκέφτεται, λέει, το υπουργείο να δώσει περισσότερες επιλογές ως προς την εισαγωγή στις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μακάρι τα παιδιά να έχουν επιλογές, αλλά κυρίως να έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν τη σχολή στην οποία θέλουν να φοιτήσουν.
Σκέφτεται, όμως, το υπουργείο την ποιότητα των μελλοντικών φοιτητών; Όταν θεσπίζει ως μέσον όρο προαγωγής το 9,5, επειδή, όπως ανακοινώνεται, πολλοί μαθητές μένουν μετεξεταστέοι, δεν αναρωτιέται αυτά τα παιδιά τι γενικές γνώσεις θα έχουν βγαίνοντας από το Λύκειο; Πώς είναι δυνατόν το υπουργείο Παιδείας να προάγει την ήσσονα προσπάθεια; Αν τα παιδιά μένουν μετεξεταστέα, και αυτό αποτελεί πονοκέφαλο για το σύστημα, δεν φταίει το σύστημα; Η προαγωγή με βαθμούς-ψίχουλα είναι τρόπος που προάγει τη μάθηση, μια βασική λειτουργία του σχολείου;
Αντί να τα βάζει η νέα ηγεσία του υπουργείου με την αριστεία -που προκαλεί άγχος στους μαθητές (ναι, μάθαμε τώρα και να βράσω τη νέα παιδαγωγική: το να διορθώνεις με κόκκινο τα λάθη των παιδιών του Δημοτικού προκαλεί άγχος στα παιδιά, το να περιμένεις να αριστεύσουν δημιουργεί άγχος στα παιδιά -όταν τα παιδιά δεν θα μπορούν να συντάξουν μια πρόταση στο βιογραφικό τους αργότερα επειδή δεν θα ξέρουν, δεν θα έχουν άγχος;), θα έπρεπε να στοχεύσει σε δύο πράγματα: ουσιαστικές γενικές γνώσεις για όλους όσοι δεν θα μπουν στη βάσανο των Πανελλαδικών και σε καλούς μαθητές που θα γίνουν καλοί φοιτητές και θα προσφέρουν τις γνώσεις τους αργότερα στον τομέα τους.
Πώς να το κάνουμε; Έχουν γεμίσει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα από φοιτητές που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν το ρήμα από το υποκείμενο και μπαίνουν σε σχολές «καθηγητικές». Φοιτητές που ξεκινούν να απαντούν σε ερώτηση στις εξετάσεις με τη φράση «βασικά, νομίζω», που δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν. Τα έχω δει αυτά, γι' αυτό τα παραθέτω. Και φυσικά φοιτητές που δεν τελειώνουν τις σπουδές τους, επειδή, πώς να το κάνουμε, μπορεί να μπαίνουν σε μια σχολή με τη βάση του 10, αλλά για να πιάσουν το 5,5 και να αποφοιτήσουν από αυτήν, πρέπει να κάνουν φροντιστήρια και στο πανεπιστήμιο. Και κάπου εκεί, το παραμύθι τελειώνει, μένουν «αιώνιοι» και το πανηγύρι της εισαγωγής τους γίνεται πληγή. Εκεί να δεις, υπουργέ μου, ματαίωση και άγχος, που σου φταίει η αριστεία.
Κάντε την πρόσβαση στα πανεπιστήμια ανοιχτή σε όλους -αν έχετε τα κότσια. Αλλά μην αφήνετε τα παιδιά αγράμματα. Νεαρός 19-20 ετών και δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το ATM, δεν μπορούσε να συλλαβίσει τις λέξεις στην οθόνη. Ναι, Έλληνας, για να σας προλάβω. Αυτοί είναι οι απόφοιτοι που θέλουμε;
Η Παιδεία θέλει αλλαγές από το Νηπιαγωγείο. Σε βάθος χρόνου, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς μπαλώματα. Χρειάζεται ανθρώπους που θα εργαστούν μόνο για αυτόν τον σκοπό, ακόμα και αν αλλάζει η κυβέρνηση κάθε εξάμηνο. Με μεθοδικότητα, με επιτελεία επιστημόνων που θα εργαστούν πρώτα παρατηρώντας και μετά προτείνοντας. Χρειαζόμαστε ένα σχολείο σύγχρονο, ανοιχτό, που να επιθυμεί την πρόοδο, που να εργάζεται και όχι να φυγοπονεί, που να είναι χώρος έκφρασης της τεράστιας δημιουργικότητας των νέων, που να τους παροτρύνει να κάνουν όνειρα και να τα πραγματοποιούν. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται χρόνος, σχέδιο, σκέψη και στόχος από ανθρώπους που σκέφτονται διακομματικά, υπερκομματικά και η δουλειά των οποίων δεν θα διακόπτεται από την αλλαγή των κυβερνήσεων.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου