Ένα μνημόσυνο, ένας όρκος τιμής ιδεολογικής συνέπειας και συνέχειας.
Η Ελλάδα της μίζας των 90’ς και 00’ς δεν γνώρισε μάχες. Το ίδιο και στρατός της. Μία στημένη νύχτα και το έγκλημα της δικτατορίας ήταν αρκετά για να μετατρέψουν τους εξοπλισμούς σε ένα πλυντήριο χρήματος χωρίς ενόχους.
Οι λίστες των ένστολων επίορκων παρέμειναν ερμητικά κλειστές όπως ακριβώς και ο φάκελος της Κύπρου της χούντας Ιωαννίδη. Με ίδιες διαδικασίες, συκοφάντηση και κατασκευή ενοχοποιητικών στοιχείων, απομακρύνθηκαν εξαίρετοι υπηρέτες της εθνικής ιδέας και αντικαταστάθηκαν από ένα μιλιταριστικό lifestyle κακέκτυπο του κοινωνικού κλικ.
Η θυσία του μαχητή αντικαταστάθηκε έντεχνα από τον αρχιερέα της διαπλοκής από τη συναίνεση στη γονυπετή διάθεση και τη συγκαταβατική αποδοχή μίας ανώμαλης πραγματικότητας.
Μόνο όσοι πολέμησαν στα βουνά της Ηπείρου, στο οχυρό «Ρούπελ», στα πέρατα της Κορέας, στη μαρτυρική Κύπρο μπορούν να αισθανθούν τη μοίρα ενός λαού που μετατρέπει την τιμή της ιστορίας του σε πολιτικό μήνυμα με άρτο και θεάματα.
Η έξοδος των όπλων και των στολών από τα στρατόπεδα δεν είναι κοινωνική εκδήλωση και ο πόλεμος δεν είναι πολιτική με άλλα μέσα στο εσωτερικό μίας χώρας. Αυτό είναι εμφύλιος.
Το Σύνταγμα είναι ιερό και έχει χυθεί πολύ αίμα στο χώρο αυτό. Ας προσέξουν οι ιθύνοντες πού βρίσκεται ο εχθρός και ας κοιτάξουν τη θάλασσα αν θέλουν να έχουν καλήθέα και να τιμούν πραγματικά τους ηρωικούς πεσόντες της Ελλάδας.
Ο πόλεμος κι οι στολές δεν είναι για να χορεύουν τα γυναικόπαιδα και ανακοινώσεις παραβιάσεων να πέφτουν χαλάζι δίκην δελτίου καιρού…
ΛΕΤΤΑ ΚΑΛΑΜΑΡΑ / LETTA KALAMARA JOURNALIST
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου