Η Παιδεία ως προτεραιότητα πάντα χάνει το δρόμο με αποτέλεσμα το δημόσιο σχολείο να αποτελεί απαξιωμένο προϊόν.

Γράφει ο Θόδωρος Σταυριανόπουλος*

Στα Πανεπιστήμια φέτος θα εισαχθούν περισσότεροι από 10.000 φοιτητές σε αντίστοιχες εκπαιδευτικές σχολές που μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους θα αναζητήσουν να αποκατασταθούν επαγγελματικά ως εκπαιδευτικοί στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αυτό προκύπτει αν αθροίσουμε τους αριθμούς από τους πίνακες των εισακτέων φοιτητών για το 2016 του Υπουργείου Παιδείας, στις εκπαιδευτικές σχολές. Εδώ χρήσιμο είναι να αναφέρω ότι φέτος υπάρχει και αυξητική τάση.

Το υπουργείο Παιδείας έχει εφαρμόσει και επίσημα πλέον, την αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αν και προεκλογικά μιλούσαν για επαναφορά του παλιού ωραρίου. Με την αύξηση εβδομαδιαίως κατά δύο ώρες του προγράμματος των εκπαιδευτικών το Υπουργείο Παιδείας εξασφάλισε ανέξοδα χιλιάδες θέσεις εργασίας. Θα μπορούσε ταυτόχρονα όμως να μείωνε τους μαθητές ανά τμήμα στους 20. Αυτό θα αναβάθμιζε την ποιότητα της γνώσης του απαξιωμένου δημόσιου σχολείου.

Αυτό έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά μέτρων που έχουν βάλει στο στόχαστρο, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και την εκπαίδευση στο σύνολό της. Οι προθέσεις του υπουργείου Παιδείας για τα επόμενα χρόνια είναι ελάχιστοι διορισμοί και μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού στα σχολεία.

Τελικά για πιο λόγο εισάγονται όλοι αυτοί οι φοιτητές στις εκπαιδευτικές σχολές των Πανεπιστημίων; Μήπως εισάγονται για να πέσουν οι δείκτες και τα ποσοστά ανεργίας στους νέους; Μήπως τελικά τα Πανεπιστήμια έχουν απεμπλακεί τελείως από την επαγγελματική αποκατάσταση των νέων επιστημόνων και θεωρούν ότι όλοι αυτοί που σπουδάζουν, σπουδάζουν από «χόμπι». Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι οι νέοι επιστήμονες οδηγούνται σε μια κοινωνία ανέργων.

Κατηγορείται ο εκπαιδευτικός ότι το εβδομαδιαίο διδακτικό του ωράριο που κυμαίνεται από 18-23 ώρες είναι σε σχέση με άλλους εργαζόμενους μικρό. Εδώ όμως μιλάμε για καθαρή απασχόληση με 25 έφηβους μαθητές στη τάξη και όχι για δουλειά γραφείου που μπορούν κάποιοι τις μισές ώρες στο 8-ωρό τους να απολαμβάνουν τον καφέ σου. Επίσης πέρα από το διδακτικό ωράριο υπάρχουν και τα διοικητικά καθήκοντα, όπως εφημερίες, καταχώριση απουσιών, ενημέρωση γονέων, συμπλήρωση βιβλίων σχολείου, διοργάνωση εορτών και άλλων εκδηλώσεων. Ο εκπαιδευτικός δεν τελειώνει φεύγοντας από την δουλειά του όπως συμβαίνει σε άλλους εργαζόμενους. Μεταφέρει και εργασία στο σπίτι, είτε για να διορθώσει γραπτά διαγωνίσματα, είτε για να προετοιμάσει διαγωνίσματα, ή και να προετοιμαστεί για τα μαθήματα της επόμενης μέρας.

Ο εκπαιδευτικός δεν έχει αντίρρηση να καθίσει περισσότερο χρόνο στο σχολείο και να κάνει τις εργασίες που παίρνει για το σπίτι. Να προετοιμαστεί για την επόμενη μέρα, να ετοιμάσει ένα διαγώνισμα ή να διορθώσει ένα διαγώνισμα. Αυτό όμως προϋποθέτει η σχολική μονάδα να διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές. Δηλαδή φιλόξενα γραφεία ανά 2-3 καθηγητές με Η/Υ και εποπτικά μέσα. Σε αυτό το χώρο μπορεί ο καθηγητής να στεγαστεί, να προετοιμαστεί για την επόμενη μέρα και να δεχτεί τους γονείς των μαθητών του. Έτσι φεύγοντας ο εκπαιδευτικός από το σχολείο θα είναι έτοιμος για την επόμενη μέρα χωρίς να παίρνει εργασίες για το σπίτι του.

Απ’ ότι φαίνεται έχουμε περάσει σε μιαν άλλη εποχή, σε μια εποχή που για να λυθούν προβλήματα απαιτείται συναίνεση. Εκτιμώ ότι η ΟΛΜΕ ως συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν πείθει και δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Η ΟΛΜΕ διεκδικεί τη λύση του προβλήματος προκηρύσσοντας απεργιακή κινητοποίηση του κλάδου. Οι απεργίες όμως των εκπαιδευτικών τα τελευταία χρόνια έχου δείξει ότι μετά βίας φθάνουν σε συμμετοχή το 30%. Θεωρώ ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα αξιόπιστο άτυπο σώμα αποτελούμενο από 25-30 μάχιμους εκπαιδευτικούς από όλη την επικράτεια της χώρας μας. Αυτό θα αποτελεί την «αποφασιστική επιτροπή» και μαζί με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας θα βρίσκουν μετά από εποικοδομητικό διάλογο και συναίνεση την κοινή συνισταμένη επίλυσης του κάθε προβλήματος.

Στη χώρα μας διαχρονικά οι χθεσινοί συνδικαλιστές «καταλαμβάνουν» υψηλές διοικητικές θέσεις έως και Υπουργοί και στη συνέχεια αβαντάρουν τις εκάστοτε ηγεσίες των Υπουργείων προκειμένου να κάνουν τις υποτιθέμενες μεταρρυθμίσεις. Είναι απορίας άξιον, πώς γίνεται η μετάλλαξη σε όλους αυτούς, από χθεσινοί επαναστάτες συνδικαλιστές σε «βασιλικότερους του βασιλέως» εντολοδόχους «τσάτσους». Γι’ αυτό έχει απαξιωθεί ο συνδικαλισμός, η ΟΛΜΕ και κάθε άλλη συνδικαλιστική Ομοσπονδία.

Προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Παιδείας με τον επαίσχυντο νόμο για το ενιαίο βαθμολόγιο – μισθολόγιο οδήγησε τον νεοδιόριστο εκπαιδευτικό στα 650 €. Τον νεοδιόριστο εκπαιδευτικό που περιμένει δέκα και πλέον χρόνια για να διορισθεί και που εκτός από το πτυχίο τους οι πιο πολλοί νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί έχουν κάνει και μεταπτυχιακές σπουδές.

Για άλλη μία φορά ανοίγει εθνικός κοινωνικός διάλογος για την παιδεία. Μέχρι σήμερα όμως όλοι οι διάλογοι δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα αν κρίνουμε από το τι σχολεία λειτουργούν σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη και τι στη χώρα μας.

Χωρίς να στηρίζονται σε αντικειμενικά δεδομένα, χωρίς μελέτη για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας απόφασης στην ποιότητα της εκπαίδευσης αλλά και στη διαχείριση του προσωπικού, ετοιμάζονται για μια ακόμη φορά να κάνουν λάθος, διότι με μαθηματική ακρίβεια οι σχεδιασμοί οδηγούν σε υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει διάθεση να αντιμετωπιστεί η εκπαίδευση ως προτεραιότητα.

Υ.Γ. «Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει». «ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ»