Της Εμμανουέλας Αάμερ Μουλατσιώτη
Όλοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να κάνουμε τη διαφορά. Όλοι ζούμε με αυτό το όνειρο από παιδιά. Ένα όνειρο που γίνεται αυτοσκοπός κάπου στην εφηβεία και κριτής αδέκαστος των γηρατειών μας. Είναι λοιπόν η ιδέα της οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου μια αυταπάτη, μια οδυνηρή και άπιαστη ουτοπία ή μήπως μπορούμε να κάνουμε ότι ονειρευτήκαμε ως έφηβοι πραγματικότητα;
Η ιστορία έχει γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που άλλαξαν τον κόσμο. Επαναστάτες, στρατηγοί, επιστήμονες, βασιλιάδες ακόμα και καλλιτέχνες. Μα τα επιτεύγματα τους μοιάζουν ακατόρθωτα για μια εποχή σαν την δική μας. Ζούμε σε μια εποχή που δεν αφήνει χώρο για ανδραγαθήματα, μα αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί ακόμα να γεννήσει ήρωες.
Στις ημέρες μας η πιο ηρωική πράξη είναι να καταφέρει κανείς να παραμείνει άνθρωπος με όλη τη σημασία του όρου. Να ξεκινήσει την αλλαγή από το άτομο στον καθρέπτη του. Και αλλάζοντας αυτόν, τον εαυτό μας δηλαδή, όσο κι αν μας φαίνεται απίθανο, έχουμε κάνει το μεγαλύτερο και δυσκολότερο άθλο.
Γιατί καμιά φορά οι δυσκολότερες μάχες δεν δίνονται στα πεδία των μαχών, η μυική δύναμη δεν ”σηκώνει” όλα τα βάρη, ο εχθρός σου δεν είναι απέναντι .Γιατί η δόξα καμιά φορά προέρχεται από την καθαρή συνείδηση. Γιατί καμιά φορά η μεγαλύτερη κατάκτηση είναι η προσφορά.
Αυτές είναι οι μάχες που δίνουν οι σημερινοί ήρωες. Αυτός είναι ο προσωπικός μας αγώνας. Ένας αγώνας που θα μαίνεται μέχρι η ιστορία να κάνει τον κύκλο της και το καλό να νικήσει…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου