Η φράση «το πιο συμπαγές και σταλινικό μπλοκ είναι το μνημονιακό μιντιακό που εκφράζεται κατά κύριο λόγο το βράδυ από το Mega και το πρωί από “ΤΑ ΝΕΑ”», που αποδίδεται στον Αλέξη Τσίπρα, ακόμα κι αν ειπώθηκε έτσι δεν σημαίνει τίποτα, δεν είναι παρά βερμπαλισμός. Τι μπορεί, στην πραγματικότητα, να σημαίνει η κατηγορία ότι «ΤΑ ΝΕΑ» είναι σταλινικά; Πώς θα μπορούσε μια εφημερίδα, ένα κανάλι, ένας οργανισμός ενημέρωσης να έχει σχέση με ένα σύστημα κεντρικής εξουσίας που στηρίχθηκε στη χειραγώγηση και στον συστηματικό διωγμό των αντιπάλων, στην ιδεολογική και στην πολιτική καταστολή, στους μηχανισμούς άσκησης εξουσίας, στα στρατόπεδα εξορίας, απομόνωσης ή εξόντωσης αντιφρονούντων; Βεβαίως η εφημερίδα έχει απόψεις, πολιτική θέση και καθημερινές παρεμβάσεις, με τις οποίες συχνά, αλλά όχι πάντα, αποδοκιμάζονται βασικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζονται με την έξοδο από την κρίση . Δεν είναι ευνόητο; Πώς θα μπορούσε μια εφημερίδα όπως «ΤΑ ΝΕΑ», με σαφές ιδεολογικό προφίλ, να μην ασκεί κριτική σε ένα κόμμα οι θέσεις του οποίου κινούνται μεταξύ εθνικολαϊκισμού και μιας νεφελώδους ευρωπαϊκότητας; Δεν είναι χαρακτηριστικά της δημοκρατίας η κριτική, ο λόγος και ο αντίλογος, η αντιπαράθεση; Και ποια είναι η δουλειά των μέσων ενημέρωσης απέναντι στα πολιτικά κόμματα στις δημοκρατίες; Δεν είναι να επιβραβεύουν ή να επικρίνουν πολιτικές και πολιτικούς; Καλά, με περισσότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, με πάθη, με λάθη, με επιτυχίες και με αποτυχίες, με αστοχίες ακόμα, ανέκαθεν αυτόν τον ρόλο έπαιζαν παντού στον κόσμο οι εφημερίδες. Για ό,τι δημοσιεύουν, προφανώς δεν είναι στο απυρόβλητο. Κρίνονται – και οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι τους. Από τους πολίτες, ακόμη και από τα κόμματα.
Αλλά έως εκεί. Κρίνονται, δεν ανάγονται στον υπ’ αριθμόν 1 εχθρό. Το θέμα με τον κ. Τσίπρα δεν είναι κάποιοι φοβεροί και τρομεροί εχθροί του. Είναι οι πολιτικές (μη) θέσεις του, οι αντιφάσεις του, η αδυναμία του να προσδιορίσει με σαφήνεια (και αριθμούς) μια ενδεχόμενη κυβερνητική πολιτική του. Η ιδεολογικοποίηση των πάντων για να δικαιολογηθεί μια πολιτική αποϊδεολογικοποιημένη, που την υποκινούν οι συνεχείς αντιφάσεις της. Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: δεν μπορεί ένα ποπ είδωλο, όπως πρωτίστως ξεχώρισε ο Αλέξης Τσίπρας, να ασκήσει πολιτική; Προφανώς. Και επ’ αυτού ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει πολλά: διέπρεψε ως συνδικαλιστής του μαθητικού, εκτόπισε τον ευρωπαϊστή Μιχάλη Παπαγιαννάκη στη διεκδίκηση του αυτοδιοικητικού ρόλου, έπεισε τον Αλέκο Αλαβάνο ότι θα είναι ο στενότερος συνεργάτης του ώσπου τελικά να τον υπερσκελίσει, συνέβαλε στη μετάλλαξη του άλλοτε ανανεωτικού κόμματος της Αριστεράς σε ριζοσπαστικό, υιοθέτησε και ενσωμάτωσε στο κόμμα ετερόκλητα κινήματα και, μετά την κρίση, επιδίωξε και σε έναν μεγάλο βαθμό υποκατέστησε το ΠΑΣΟΚ στον ρόλο του λαϊκού πολυσυλλεκτικού κόμματος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου